| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>en kon hij zijne vijanden niet straffen en zich wreken? Ja wel, kind, antwoordde Helene, maar Christus wilde lijden voor den mensch om hem door zijn lijden Ezulu (i), den hemel, we'èr te openen, dien deze door zijne schuld verloren had. En ook, en onthoud dit goed, Bomala, om hem het voorbeeld te geven der gelatenheid te midden der grootste smarten en de bitterste ongerechtigheden. En als men ons dan kwaad doet) -- Dan moet men het kwaad vergeten en aan dengene, die het verrichtte, vergiffenis schenken, zooals ik u zeide toen ik u leerde bidden : « Tu botula masum m'itu ti ma botule, la ke</p>
<p>bana bu tu bunduili. . . » (2) Lang nog spraken beide voort en Helene trachtte in Bomala's geest de liefde, de christelijke liefde in te prenten, die zich zelven vergeet om zich heel en al aan anderen op te offeren. Daarna moest Bomala haar avondgebed zeggen en met neergeslagen oogen herhaalde zij de gebeden, die zij geleerd had bij Helene. Helene kon den traan niet verdringen, die in haar oog perelde. Alles kwam haar thans weêr voor den geest opgeleefd. Hare jeugd, hare vroolijke onschuldige jeugd, met vader en moeder. Zij ook had elken avond aan moeders knieën gebeden; zij ook had van haar de lessen ontvangen die den mensch meer maken dan• een gewoon stoffelijk schepsel, die hem met het licht des geloofs het harte verlichten, en hem den geest openen voor grootere en edelere zaken dan Ezulu = de hemel. (2) En vergeef ons onze schulden gelijk wij vergeven aan or ze schuldenaren... »</p>
</text>
|
