Full text |
— 156 —
kiezen; nooit zag ik iemand zich zoo dapper gedragen.
De vyanden vielen voor zyn zweerd by hoopen neder,
hy was altyd te midden der Franschen, en stelde zich
honderd mael in levensgevaer. Nu ook is het myn wil
dat hy uwe hand, ten loon zyner trouw en vaderlands-
liefde, ontvange; heden nog, indien God het toelaet;,
zal ik u den man uws harten schenken.”
Machteld liet het hoofd nedergaen, om het schaem-
rood, dat hare wangen kwam verwen, te verbergen:
zy vatte de hand haers vaders en streelde dezelve met
dankbare tederheid. — Opgetogen stond Mariaop de lof-
tuitingen haren broeder gegeven , te luisteren, zy ver-
blyddezich over het geen zy hoorde, en zagde vreugde,
die Adolf treffen moest, in eenen gulden droom vooruit,
Terwyl de jonge Machteld haren vader in verrukking
bezag, hoorde men een groot gerucht van verwarde
stemmen aen de voorpoort van het klooster. Dit duerde
slechts eenige oogenblikken, en alles werd weder stil.
Weldra werd de deur der cel geopend, en Gwyde, de
broeder van Robrecht, trad langzaem en met verslagen
gelaet binnen; hy naderde by hem, en sprak:
«Een groot ongeluk, myn broeder, treft ons heden in
eenen man die ons allen dierbaer is, de Gentenaers
hebben hem op het slagveld uit de dooden opgehaeld,
en hier in het klooster gebracht; zyne ziel zweeft op
zyne lippen en wellicht is zyn stervensuer naby. Hy
vraegt om u nog te zien eer hy de wereld verlaet. Ik bid
u dan, myn broeder, bewys hem die laetste gunst.”
Zich naer de zuster van Adolf keerende, voegde hy
er by:
«Hy roeptu insgelyks, Edelvrouw.”
— 157 —
Eene zelfde klacht, een pynlyke schreeuw ontvloog
uitde borst van beider vrouweri. Machteld viel zonder
gevoel in de-armen haers vaders, en scheen te sterven;
Maria; zonder ergens naer te willen luisteren. sprong
met hartscheurend misbaer naer de deur, en verliet de
kamer. Opdie noodkreten kwamen twee nonuen binnen,
en ontvongen de zwakke Machteld uit de armen van den
gulden ridder; deze zoende zyne dochter met pynend
medelyden, en wilde den stervenden Adolf gaen bezoe-
ken, maer de Jonkvrouw, die de oogen opende en zyn
inzicht verstond, rukte zich uit de handen der nonnen,
en zich aen Robrechts lichaem vasthechtende, riep zy:
“Laet my met u gaen, ò vader! Dat hy my nog eenmael
zie. Wee my, wat grievend zweerd gaet door mynen
boezem! Myn vader, ik sterf met hem ; — reeds voel
ik de dood in my — ik wil hem zien; haest u, kom, ô
kom ras! — Hy sterft — hy, Adolf!”
Robrecht bezag zyue dochter met medelyden; geene
woorden vindende om haer te troosten, bracht hy zyne
twee armen om haer en drukte ze vast tegen zyne borst,
maer Machteld ontwrong zich welhaest uit die tedere
banden; zy trok Robrecht met de hand voort, roepende:
“ô Vader ontferm u myner ! Kom , dat ik nog eeumael
zyne stem hoore, dat zyne oogen nog eenmael levend
my aenschouwen! ”
Zy knielde neder voor hem en hernam, terwyl de
tranen als uit twee bronnen over hare wangen liepen :
“Ik smeek u, vader, verwerp myne bede niet. Het is
de droefheid niet die my vervoert; maer de min dryft
my tot bem. — Aenhoor my, ó heer en vader!”
Robrecht had liefst zyn kind der nonnen overgelaten,
? |