Full text |
— 168 —
drukte-met ontroering de hand: van-allen-en riep heen-
gaende :
“< Vaertwel, vaertwel, gy allen myne trouwe. wapen-
broeders!”
Op den voorhof klom hy te peerd, en deed zyne
uitrusting aen; hy het het voorstuk van zynen helm
vallen, en reed ter poorte uit. Eene ontellyke schaer
volks had zich voor dezelve vergaderd; zoodra zy den
gulden ridder zagen, scheidden zy zich in twee, om hem
door te laten, en begonnen met allerlei juichingskreten
hem te begroeten.
“ Heil den gulden ridder, Zege! Zege! Onzen verlosser!”
werd honderd malen met nieuwe galmen herhaeld. Zy
zwaeiden hunne handen, ten teeken van blydschap, in
de lucht, en raepten de aerde, als een heiligdom uit de
voetstappen van zyn peerd. In hunne bygeloovigheid
dachten zy dat St-Joris, dien men gedurende het ge-
vecht in alle de kerken van Kortryk had aenroepen;,
onder deze gedaente hun was ter hulp gekomen. De
langzame stap des ridders en zyne stilzw ygenheid staef-
den die gissimg, en vele vielen, terwyl hy voorhyging,
biddend op hunne knien ter aerde. Zy volgden hem
eene myl juichend in de velden na, en schenen hun
gezicht niet genoeg te kunnen verzadigen; want de
gulde ridder werd hoe langer hoe wonderbarer voor
hen; hunne mbeelding herschiep hem in zulke gedaente
als zy de Heiligen droomden: — een teeken van Ro-
brecht ware genoeg geweest om zich door die opgeto-
gene menschen te doen aenroepen.
Eindelyk gaf by zyn peerd de spoor, en verdween als
eene schicht tusschen de boomen des wouds. Het volk
— 169 —
poogde zyn gulden harnas tusschen het loof nog te-ont-
dekken, maer te vergeefs: de draver had zynen meester
reeds verre uit het bereik hunner oogen gevoerd; dan
bezagen zy elkander, en zuchtten met droefheid:
“Hy is in den Hemel teruggekeerd !”
? |