| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>moord begaan. De jongeling, het slagtoffer, was in de duisternis overvallen geworden, bijna in dezelfde omstandigheden als Bernhart. Thans gelukkiger kwam de overheid op het spoor des daders, en werd deze aangehouden.. Rij werd voor eenen inwooner van het dorp herkend, en koesterde sinds lang, uit minnenijd, wraakgierige plannen tegen den gevallene.</p>
<p>Ter dood veroordeeld, bekende hij, door de wroegingen zijns gewetens gedwongen, dat hij het was die den aanslag op Bernhart begaan had; bij misgreep had hij dezen voor zijnen vijand genomen, en uit schrik der straffe, zijn wanbedrijf verholen gehouden. Zijne bekentenis werd van punt tot punt bewaarheid door de zekere en onbetwistbare bewijzen die hij er van gat. Nu was Hendrik regt gelukkig; het leste vermoeden dat Zijne eer kon krenken was gansch uitgevaagd. Ook trad hij weder als te voren met het hoofd trotsch omhoog en bekwam weldra zijne vorige opgeruimdheid weder. Eenige dagen daarna werd hij door zijne oude gildebroérs weder in de vrolijke handboogrnaatschaPpij ontvangen, en, bij den eersten prijskarnp had hij het lang betrachte geluk den vogel neder te halen, en op zijne beurt tot Koning der gilde uitgeroepen te worden. EINDE.</p>
</text>
|
