| Full text |
ORE
— Vindt je de sneeuw koud?
— Neen, oom! jokte Kareltje, die in de gratie wilde
blijven en beetjes sneeuw aanbracht in zijn. verkleumde
knuistjes.
— Straks zal je wel warm worden, wacht maar! Maak
maar een bal voor zijn kop, een dikke, weet je. Kijk, je
moet hem rollen in de sneeuw, zóô!
Kareltje vond het alles behalve gemakkelijk, maar deed
zijn best, en het ging nog al, omdat hij er grooten schik in
kreeg. Weldra verrees de man, log als een witte ver=
steende klomp, kort en dik als een Samojeed of een Lap
in een ijsberenhuid. En daarna het bombardement tegen
den man, tegen zijn hard gevroren, ronden, dommen kop
aan !
— Het is toch jammer, oom! Hij staat er zoo mooi! zei
Kareltje, bal op bal gooiend.
Hij werd er warm van, het leven tintelde in zijn klein
anemiek lijfje, waarin het trage bloed werd opgezweept
en hij jubelde, hoog op, al zijn vroolijkheid uit, Want
het was een feest van sneeuw, een tornooi van sneeuw-
ballen, een tooverspel van kristallen blankheid, een kamp
tegen een boozen witten reus, en Kareltje was de ridder,
en oom Frank de Koning, de Keizer! Zijn vroegrijpe
kinderfantazie verheerlijkte tot een ridderroman het
eenvoudige spel, dat hem niet alledaagsch, maar een
evenement was. De inspanning zijner zwakke spiertjes gaf
een overspanning aan zijn gevoelen, en toen hij later,
thuis, vol van dankbaarheid voor zijn oom, die hem kind
leerde zijn en met hem kind was, Frank tot stikkens toe
omhelsde, uitte hij zulk een woord van overdrijving, als
kinderlippen soms kunnen uiten, overdrijving, die groote
menschen verbaast om het vreemde, het =y=verieuze, het
ondoorgrondelijke ervan :
— Oom, ik aanbid je!
Bibliotheek Nr 2°,
? |
