| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>boer der Schranse door heel het dorp werd geacht. Juist die afwezigheid van familiebetrekkingen maakte op allen eenen treurigen indruk, en herinnerde iedereen des te levendiger dat die man, welke daar vóor zijnen tijd naar het graf werd gedragen, eene dochter had, waarop hij al zijne hoop had gesteld, en die zijn leven had vergald. Reeds den dag na de begrafenis werden in het sterfhuis, met de gebruikelijke vormen, de zegels gelicht. Een volmachtdrager van zuster Barbara, de algemeene erfgename, was mede tegenwoordig. Alle kassen en koffers werden geopend en doorwoeld, en toch scheen men niet te vinden wat men zocht: geld, waarden, geschriften. • Ook had men de meid ondervraagd, of zij niet wist waar de oude Dierckx zijn geld bewaarde. Maar neen, daarvan wist zij niets. Als boer Dierckx haar geld gaf, dan nam hij het altijd uit die kas daar. Daarin had men wel drie, vierhonderd frank gevonden; maar dat . kon toch niet alles zijn. Eindelijk vond men eenen akt, die bestatigle, dat boer Dierckx al wat hij bezat afgestaan had, tegen eene levenslange lijfrent. En zoo was het. Na aan zijne dochter uitbetaald te hebben waarop zij recht had, en aan Zijne bloedverwanten en die zijner vrouw, eigenhandig en gevens-gevens, • zooveel uitgedeeld te hebben als hij missen kon, had hij van het overige zich eene lijfrent verzekerd, waarvan hij stil en spaarzaam leven kon. »Mijn wensch!" jubelde de meid. »Zie, daar heb ik deugd van ! ...." 18</p>
<p>DE BOER DER SCHRANSE.</p>
</text>
|
