Full text |
Translators ‚ was de eeretitel, waarmee
een Londensch blad hem eenige maanden
geleden naar aanleiding van «Langs Lij-
nen van Geleidelijkheid® vierde, en in-
derdaad, dat was hij. Maeterlinck en Fa-
bre, Couperus daarbij — de vier romans
der kleine zielen, van Oude Menschen,
behalve het reeds genoemde — en nog
menig ander buitenlandsch schrijver kent
het Engelsche publiek alleen door zijn
gevoeligen arbeid. Alser financieel eeni-
ge kans op succes geweest ware, had hij
zich aangetrokken gevoeld tot een verta-
Warhold” : dit
geeft wel eenigszins aan, wat voor man
ling van Van Oordt's
hij was.
Hij was geen Hollander, maar de zoon
van een Hollander. Het Nederlandsch,
dat hij tot in de finesses kende, sprak hij
maar moeilijk: het spande hem in en
voor iedere inspanning moest hij in latere
jaren oppassen. Ik kan verder niet beter
doen dan iets overnemen uithet «in me-
moriam > van de Nation, dat hem zoo
juist en sympathiek herdenkt:
De Engelsche taal heeft veel mooie
vertalingen, maar niets gedistingeerders
dan de Mattos’ weergave van het proza
van Maeterlinck en Fabre. Dit was een
werk van herschepping, want de schoon-
heid, waarmede hij doende was, bloeide
ten tweeden male onder zijn nerveuse
hand. Achter dezen bescheiden en vol-
maakten dienst lag een karakter van groo-
te gevoeligheid, lag geest, en een minnaar
van aangename en mooie dingen. Ik her-
inner er aan, dat de Mattos een buitenge-
wone liefde voor lerland had. Hij volgde
de lersche politiek van « The Nation ”
met bijzondere belangstelling, en nu en
dan met nuttige wenken, en een van zijn
laatste brieven aan mij over dat onder-
werp lag op mijn lessenaar, toen het be-
richt van zijn dood mij bereikte. Hij was
een vroom Katholiek; maar zooals met
de meeste en subtiele geesten troostte
zijn religie hem niet altijd, want hij was
een lijder, en pijn en leed waren de laatste
jaren veelvuldig zijn deel.
Teixeira de Mattos heeft ook vertellin-
gen van Stijn Streuvels vertaald.
Hij werd in 1865 te Amsterdam gebo:
ren en overleed te St-Yves in Cornwall.
M. W. Maclaine Pont
L. Kock schrijft in het weekblad « De
Amsterdammer » over Mej. M. W. Ma-
claine Pont, die | Januari zeventig jaar is
geworden. Tot Augustus [918 heeft zij de
leiding gehad van de Christelijke Oplei-
dingsschool voor Meisjes van de Heldring-
gestichten te Zetten. Als schrijfster ont-
leende zij voor haar vele historische ro-
mans, novellen en studiën soms de stof aan
de geschiedenis van Gelderland.
De reden waarom wij de gelegenheid
aangrijpen hier eenige woorden over Me-
juffrouw Maclaine Pont neer te schrijven,
vindt zijn oorsprong daarin, dat zij ook de
schrijfster is van een boekje, dat in 1884
als Nr 149 van de « Guldens Editie > verr
scheen en tot titel had « Sprookjes in
Waarheid en Verbeelding ”. Het bevatte
herdrukken van artikelen, die van 1878 tot
en met 1882 bij tusschenpoozen in « Eigen
Haard » — aan dit tijdschrift heeft zij zeer
geregeld meegewerkt — hadden gestaan
en waarvan de eerste vier, in jaargang
1879, niet onder haar naam maar onder
pseudoniem D. van Hasseld waren opge-
nomen. In 1879 maakte zij bekend, wie
zich achter dat pseudoniem — ook reeds in
1877, met een schetsje « Oudejaarsavond »
— verborgen had gehouden.
Waar in het Hollandsch zoo weinig over
sprookjes bestaat, is het boekje dubbel
welkom. Het bevat artikelen, waarin op
populaire wijze wordt verklaard, dat
sprookjes ook nog met een ander dan met
een kinderoog kunnen gelezen en be-
schouwd worden. Zij liet zien hoe al de
sprookjes een mystischen achtergrond heb-
ben, hoe ze wortelen in de oud-Germaan-
sche mythologie, dat ze nog iets anders
zijn dan kinderlectuur alleen.
Achtereenvolgens behandelde zij
« Klein Duimpje ”, « Roodkapje en Vrouw
Holle >, Blauwbaard”, «Breedvoet, Breed-
duim, Breedlip ”, « De Rattenvanger van
Hameln >, « De Schoone Slaapster ”, «De
,
drie Aardmannetjes in het Woud”, « Sint
71
meen
naer |