| Full text |
ee
lag, de gouverneur, gevolgd van een gedeelte zyner
stafofficieren en den geestelyken zendeling, Virginie,
met eenen draegstoel waren komen afhalen; dat,
ondanks hare eigene tegenwerpingen , hare tranen
en die van Margaretha, ieder had uitgeroepen, dat
het tot aller welzyn strekte, en dat hare dochter
halfdood was weggevoerd : « Had ik, zeide Paul,
ten minste afscheid van haer kunnen nemen, ik zoude
nu rustig zyn. Ik zou haer gezegd hebben : Virginie
is my gedurende den tyd dat wy met elkander ver-
keerd hebben, eenig woord ontsnapt hetwelk u
beledigd heeft, zeg my, bid ik u, eer gy my voor
altoos verlaet, dat gy het my vergeeft. Ik zou er by-
gevoegd hebben : Vermits ik niet bestemd ben u
immer te herzien, vaerwel, geliefde Virginie ! vaer.
wel! Leef verre van my gelukkig en vergenoegd!»
En daer hy bespeurde dat tyne moeder en mevrouw
Delatour schreiden. : « Zoekt nu iemand anders dan
my; zeide hy tot haer al zuchtend, om uwe tranen
af te droogen! » Vervolgens verwyderde hy zich,
her- en derwaerts over de hoeve dolende. Hy bezocht
al de plekjes, die aen Virginie het aengenaemste
waren geweest. Hy zeide tegen hare geitjes en der-
zelver jongen, die hem blatende naliepen : « Wat
vraegt gy my? haer, die u uit hare handen te eten
gaf, zult gy met my niet meer aenschouwen. » Hy
Bing naer de rustplaets van Virginie, en op het gezigt
bj der vogeltjes, die er rondom huppelden, riep hy
gl uit: « Arme vogelijes, haer, die uwe goede voedster
? |
