| Full text |
258 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.
slechts negen en veertig, — en ten tweeden male
weduwe, had Mie Veerlemans niet van alle aanspraak
op minnekoozerij en huwelijksvreugde afgezien. Zij
zegde integendeel aan al wie ’t hooren wilde, dat zij
geenszins voornemens was het overige harer dagen
als weduwvrouw te slijten. Daar zij vóor ettelijke vijf
en twintig jaar, een knap vrouwmensch geweest was,
in de wandeling bij voortduring de schoone bazin
genoemd werd, en inderdaad in haar uiterlijk nog
sporen van vroegere schoonheid — als daar zijn leven-
dige oogen, eene blozende gelaatskleur en eene vrij
zwierige gestalte, ondanks hare zwaarlijvigheid,
vertoonde, beweerde zij thans eerst in haren vollen
fleur en derhalve meer dan ooit in staat te zijn
eenen echtgenoot gelukkig te maken. Voor hare meest
vertrouwde vriendinnen voegde zij er bij, dat het haar
aan gelegenheden, om te hertrouwen, niet ontbrak;
dat het integendeel maar aan haar lag, zoodra het haar
beliefde, opnieuw het huwelijksbootje in te stappen.
En dat was geen bluf, gelijk sommige dier vrien-
dinnen geneigd waren te gelooven, gelijk zij, na een
bezoek in den kruidenierswinkel, weleens glimlachend
elkander toefluisterden ; dat was werkelijk zoo: Mie
Veerlemans, die in een goeden doen was en deftig
haar brood won, had aanbidders bij de vleet en kon
hertrouwen, wanneer zij wilde. Waarom zij, die niet
veel tijd meer te verliezen had, het dan niet deed? Of
tusschen de talrijke alleenloopers en weduwers met
of zonder kinders, die om haar vrijdden, geen enkel
? |
