| Full text |
248 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.
Hij begreep, dat hij de ontwerpen niet mocht dwars=
boomen van den edelen man, die hem als eenen zoon
in zijne tent had ontvangen en verpleegd. Ook wilde hij
zijne liefde en die van het meisje aan de plichten der
genoten gastvrijheid ten offer brengen. Zonder te
| | aarzelen, besloot hij Ismaël, Aïda en den stam voor
LE altoos te verlaten. Zelfs wilde hij de ridderlijke edel-
moedigheid zijns gastheers niet op de proef stellen,
noch de ware redenen van zijn vertrek doen kennen.
Veeleer zoude hij beloven weldra terug te keeren.
Lang reeds hadden allen zich in hunne tenten
begeven, toen de vreemde de zijne verliet en den Weg
naar de naaste bron insloeg. De nacht was stil.
Lichtende kerfdiertjes glinsterden in het gras, gelijk
| de starren aan den hemel. Spoedig zag hij eene witte
gedaante over den grond glijden. Zij naderde, en Aïda,
| de pleegdochter van Ismaël, bevond zich bij Achmet,
den jongen vreemde.
« Gij bemindet mij, en ik beminde u, Aïda, » sprak
hij treurig; « doch Ismaël wil, dat gij de gade zijns
| zoons Hassem wordet. Gij moet zijne gade zijn! Wij
| zouden de gastvrijheid, welke hij ons beiden zoo liefde-
vol verleende, met snoode ondankbaarheid vergelden,
indien wij zijne hoop verijdelden. »
| « Maar Hassem bemint mij niet! » sprak het meisje.
Zij hoopte, dat haar vriend haar gevoelen zou be-
vestigd hebben.
« Hij bemint u niet, zegt gij! Hebt gij dan niet
gezien, hoe, toen zijn vader van zijne hoop sprak, de
? |
