| Full text |
250 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.
« Het was waarschijnlijk slechts eene gazelle. »
zegde hij.
Hij zweeg eene poos. Daarna :
« Binnen twee dagen vertrek ik naar het land ten
noorden, » ging hij voort. « Aïda, als gij mij luidop
hoort zeggen, dat mijne afwezigheid van korten duur
zal zijn, geloof mij dan niet. Onze scheiding zal
eeuwig wezen ! »
« Maar,» vroeg nog de ongelukkige maagd, « mag ik,
die een andere bemin, de gade van Hassem worden ?.
En gij? »
«Ik !.. Ik beminde Aïda; maar » hernam hij bitter,
« de bruid van Hassem bemin ik niet !… Genoeg ! »
vervolgde hij eindelijk. « Keer terug in uwe tent, God
heeft mij verlicht. God gebiedt !… Zult gij hem ge-
hoorzamen ? »
« Ja, » antwoordde Aïda met doffe stem, « vermits
hij door uwen mond spreekt ! »
Zij verwijderde zich. Achmet, die haar onbeweeglik
stond na te blikken, meende, toen zij in de tent ver-
dween, eene schaduw te bemerken, die hare schreden
was gevolgd.
Twee dagen later nam Achmet afscheid van de
vergaderde leden des stams. De arme Aïda kon
moeilijk hare droefheid verbergen, want zij wist, dat
zijne belofte, spoedig terug te keeren, niets anders
was, dan eene edelmoedige logen.
Toen de vreemde, dien allen met smart zagen
vertrekken, gereed stond, om hen te verlaten, ver-
? |
