| Full text |
Pauwel. — Doch waer zouden wy ons verbergen ?
Bruno. — Gy hier, achter dien canapé, en ik daer
in die kas : het moet zyn. Het is om uwe eer en UWE
vrouw te redden.
Pauwel. — Als het moet zyn, welaen ! verbergen
wy ons.
‘Bruno. — Welligt zyn zy al spoedig hier : geen tyd
dus verloren, en elk in zynen schuilhoek. (Bruno ver-
bergt zich in de kas, en Pauwel achter den canapé.)
Tiende tooneel.
Jozer, KAROLINA, later BRuNo en PAUWEL.
Jozef, het naeikussen aenbiedende. — Zie hier,
bekoorlyke madam’ Appeelkem wat ik u voor uwen
fliep heb doen maken. Een charmant naeikussen.
Karolina, het nemende. — O dat is lief; wat hebt gy
eene goede keuze gedaen , mynheer Zozêèf.
Jozef. — Niet waer ! Ik wist wel dat u dit bevallen
zoû : om u te behagen, charmante madame Appeelkem
zoû ik door een vuer loopen.
Karolina. — Maer gy zoudt u dan verbranden, myn-
heer Zozêf.
Jozef. — Wat zoû ik daerom geven ? Hoe menige
mannen zyn niet reeds gestorven, geheel verteerd door
een vuer in hun hert ontstoken door de schoone oogen
eener vrouw.… par les beau yeux d'une femme ?
Karolina. — Dat naeikussen is toch regt schoon. (Zy
zet zich op den canapé, om aendachtig het naeikussen te
beschouwen.) Wat zit ik hier gemakkelyk op: 't is d
ressort !
Jozef. — En als gy het naeikussen bezigt, zultgy dan
veel denken aen den man, die het u geschonken heeft ?
Karolina. — O, ik denk zeer dikwyls aen u, mynheer
Zozèf.
Jozef, ter zyde. — Zy is naïef… ’t is eene halve
? |
