| Full text |
— 25
bestemd is, en zal ze dan eens naer hier brengen om
haer het naeikussen te laten zien.
Bruno. — Zeer wel, mynheer, zeer wel. Het kan
echter gebeuren als gy met de dame terugkomt, dat gy
my niet meer zien zult, maer myne vrouw zal u dan
binnen leiden. Ik zal het naeikussen hier op de tafel
zetten; gy kunt het dan aen de dame laten zien.
Jozef. — O très-bien, trés-bien, geneer u niet. (Ter
zyde.) Wilde het geval dat ik my hier met de vrouw van
den schoenmaker tusschen vier oogen mogt bevinden,
ik waegde myne eerste déclaration d'amour. (Luid.) je
vous salue, mynheer Vynkeelman. (Af)
Zevemde toomeel.
Bruno, alleen.
Bruno. — Hy is weg. gelukkiglyk.… wat heeft hy
myn bloed doen koken… hadde ik hem eene rammeling
mogen geven…. ik had er zulk een lust toe…. die
fransquiljons, die verbasterde vlamingen, dat is het
slechtste goedjen dat ik ken... dat zoù ons schoon, ryk,
vry landeken verkoopen ! En er zyn toch zoo vele lieden,
die tot onze verfransching medehelpen ! Bezie de uit-
hangberden : hoe velen zyn er in het fransch niet ! Er is
geen enkel kleermaker die het woord kleermaker op zyn
uithangberd durft zetten , in de groote vlaemsche steden
toch niet, zelfs niet in Gent, de hoofdstad van Vlaen-
deren, de stad der Artevelden ! Het zyn al tadlleurs !
de bakkers worden boutangers; de vleeschhouwers
worden bouchers, de schoenmakers bottiers, enz. enz.
Waer gaet dat al naertoe? Verlangen dan toch al
die mensehen gelyk te worden aen vastgeketende,
gemuilbande honden, die niets anders meer mogen doen
dan den meester likken die hen slaet ? Begrypen dan al
die lieden toch niet dat, door de franschen na te apen,
zy ons land ryp maken voor fransche slaverny ? Ware
? |
