Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>der uitspraak, HET VERSLAG bleef onderwege. Spijtig is dergelijk feit, hoogst spijtig ! want het is een ontmoedigend verschijnsel, uitgaande van hen zelven., die voor taak hebben den driejaarlijkschen prijs van tooneelletterkunde als aanmoediging toe te kennen. Voor hem die bekroond is, bestaat gewis de grootste aanmoediging in het vernemen der hoedanigheden van zijn werk, die de beslissing van de jury uitlokten ; voor de andere schrijvers is een enkel woord, een wenk soms voldoende, om hen in het vervolg voor zekere zwakheden en gebreken te vrijwaren. Hoe bezadigd men zij, hoe welwillend men het besluit van de jury wille aannemen, toch rijst uit den aard zelve van het feit harer onthouding van de bespreking der stukken een dilemma, dat men moeielijk van zich kan werpen, zoo natuurlijk welt het op. Of de jury schreef geen verslag, daar zij al te' zeer van het « Dolce Far Niente » ingenomen is, en dan blijft de vraag, tot hoever kan men deze vertrouwen in het veel lastiger werk "van het grondig onderzoek der stukken, en welke waarde is aan hare beslissingen te hechten ? Of de jury</p>
<p>_ . ............. Maar neen !... Indien de heeren rechters vrede hebben met hunne handelwijze in deze uitspraak, wij nemen vrede met hunne stilzwijgenheid. Ziende dat ons doel onbereikt bleef, en tevens overtuigd door de menigvuldige blijken van goedkeuring, dat ons drama eene goede, heilzame strekking had, ontstond in ons de gedachte een roman te scheppen waarin het onderwerp « De Werkstaking » andermaal eene rol zou spelen, waarin wij ons rechtstreeks, zonder bemiddeling van het tooneel, tot het Nederlandsch lezend publiek zouden wenden, en heden, beste lezer, hebben wij het genoegen u « Dwars door 't Leven » als vrucht van dit besluit aan te bieden, overtuigd dat de beste Jury de Openbare Meening is.</p>
</text>
|