Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>deelnemend gevoelen kan spreken, wanneer het de</p>
<p>innig geliefden geldt</p>
<p>Langzamerhand verdwenen de tranen uit Helene's oogen. Zij scheen nu meer kalmte te gevoelen, niet me3r zoo gejaagd noch neêrslachtig ; doch er bleef iets lijdelijks op haar wezen geprint, dat haar belette de overhand te nemen over het haar beheerschende gevoel van weemoed.</p>
<p>Smitz besefte dat hij reeds iets gewonnen had, en dat zijne troostwoorden weérklank hadden gevonden in Helene's gemoed; dat hij erin geslaagd was eenen glinster hoop in haren geest te doen smeulen. Voortaan zou al zijn streven daartoe gericht zijn:, dien glinster niet te laten uitdooven, maar hem in het leven te houden totdat hij eens eene vlam zou worden.</p>
<p>Toen stond hij recht.</p>
<p>Kom, Helene, sprak hij, wees nu weér opgeruimd; tracht u eenigszins op te winden en u onledig te houden; trouwens ge hebt nog 't een en ander te bereiden voor dezen avond; immers, zooals ik u reeds zegde, komt Delois, de Bestuurder der spoorwegmaatschappij, met ons avondmalen. Zult ge dan ook weé'r vroolijk zijn, lieve? Belooft ge me dat? stellig</p>
<p>ja, Oom! zei Helene; en de manier, waarop zij sprak, wa's eenstemmig met haar gemoed. Men kon in hare oogen lezen, dat ze al hare krachtdadigheid aan den dag legde om hare gevoelens te overwinnen.</p>
<p>Nu, dan reken ik ook op u, Helene, ging Smitz voort; thans dien ik naar Fuca-Fuca te gaan; daarna loop ik eventjes bij Candido aan om 't een en ander te bestellen. Zorg dat Makosso rond vijf ure daar zij om 't bestelde af te halen.... Nu, tot straks! Dag, lieveling!</p>
</text>
|