| Full text |
Sen
Ja, nu vooral is’t noodzakelyk, dat myn echte naem een
geheim blyve.
Sedert tien dagen heb ik myne geboortestad Antwerpen
verlaten : ik heb er de mare doen verspreiden, dat ik in
den vreemde verongelukt ben, en myne familie den rouw
over my doen dragen. Het was °t beste middel, om my aen
geld te helpen : ik vertrouwe, dat myne schilderyen vry
wat gemakkelyker en duerder zullen verkocht worden,
nu ik de eer heb van dood te zyn. Men moge, als ik ver-
ryzen zal, myne handelwyze te dien opzichte gek, ten
minste zonderling vinden, dat zy zoo! ’t kan my niet
scheelen, wat men over my prate, indien ik, door myne
dood, maer in staet gesteld worde om beter te kunnen leven.
En wat toch bleef my anders over dan zulk eene Uilen-
spiegelery te verzinnen, om aen duiten le geraken? Als lief-
hebber van ryden en rotsen, van lieve meiskens, en van
vrolyke boerenkermissen, dan vragen ook de steenen u geld.
RECITATIEF.
Ja, alles lacht my toe int goudene verschiet;
De zwarte welken zyn al weggedreven ;
Geen zorge langer of verdriet.
De schyven rollen reeds: van pracht ben ik omgeven ;
Ik mag gelyk een prins, gelyk een Rubens leven,
En zing een lustig lied.
ARIETTE.
Aenbeden geld!
Hy is een held
In ’t spyt van ‘t lot,
Hy is een God
Die luid u kan doen blinken,
Hy danst
En schranst
En vryd!;
Altyd,
Verblyd
Waer lonkende oogjens pinken,
Aenbeden geld!
Het rood en fyn
Lacht ouder ’t nektarschenken.
Dan is men jong,
By sprong op sprong,
En zingt als kermisvinken.
? |
