| Full text |
Strijdpassie was in allen kittelend opgeborreld. Adem-ingehouden,
warme lijven huiverend, tanden op elkaar geperst, met gelil van
gespannen kauw-spieren, staar-oogden de mannen naar Verkerken,
die nòg bleeker was geworden, en even-glimlachte, bloedlooze
lippen stijf-dun.
tScheen buiten te stort-regenen.
„Daar piestjt ’n mê-êd! riep Dejongh. Doch er werd maat
zwakjes gelachen, zòo gespannen waren de gezellen. De storende
afleiding gaf sommigen ’n killen huiver in de heupen, deed van
wellust hun neusvleugels trillen. Voeten schuifelden ongeduldig.
De roddelgeest wilde àntwoord, wilde, van overmacht gloeiend
bewust, den bleeken Verkerken in tergend leedvermaat hoonen.
De dronken kerel lalde aanhoudend voort, als ’n zeurderig kind.
Verkerken begon te spreken, zeer rad, telkens na ’n zinnetje,
soms midden in ’n woord, plots stoppend en nadenkend wendend
t hoofd terzij, in bevend wachten, als was in z'n kop ‘n raadje
defect, ontbrak er een tandje aan z’n haperend hersen-uurwerk.
— Joa ghezellen... ik zou van eighe op de beschuldiging van
»den Zwarte« geen... antwoord hebben ghegheven ; tegen menschen
die niet weten wat zij zegghen verdedigt men zich niet, maar —
d’ andere partijgenooten ‘ebben »bravo« gheroepe en ‘t schijnt
duus —alsdat er ’ier ennigte zijn die met — diezen zatten kul
t akkoörd ghoan. ’t Schijnt duus alsdat kik m’ne plichten teghen-
over de Partij schândelijk verwaarloos, dà ’kik de prropegânde nie
genoeg waarneem, alsdat ’k in debatte mì tegenstrevers dinge
ghezeed ’eb die niet — zjuust zain. Dàt ’kik ghiene ghoeie sjos-
sjelist meer zain. ’k Zain dus in stoat van — beschuldiging gesteld
en ’k zain dan ook stellig voornemens m’n eighe te ver — dedigen,
zoo rap als de betreffende ghezellen mî faiten komen oandroaghe.
Beschuldige is ‘unne plicht, moar van ’t oeghenblik af, dà de be-
treffende ghezellen ghiene faite noemen, ’eb ’kik ’t— recht ‘un
te zeghe alsdat ze ghemaine lasteraars zain, die achter iemand... z'nen
rûgh om, ’unnen tong rûren, maar ’unne laffe beschuldigingen nie
bewaizen... en nu mì beschomde koake staan.
Met z'n magere handen patste Verkerken op d'n marmeren toog,
en z’n hoofd, omgeven door den kroezig-lichtblonden Kristusbaard,
wangen bleek, de zwartblauwe dweepersoogen koortsgloeiend, —
was één majestueuse uitdaging.
Onder ’tkrijtwitte gaslicht schoolden de donkere lompe kerels
bijeen, koppen vuurrood, en er was gestamp en geschuifel van
voeten en korààl gemompel. Fluimen kletsten zwaar op ’t veront-
reinigde zand. Achter z’n toonbank: de breede waard, met z’n
kaalgeknipten, donkeren rond-kop, smal voorhoofd onnoozel ge-
rimpeld, zoetjes-aan z'n pijpken rookend. En er vóór: de bezopen
kwant, kop gezwollen, kwijlend, met roofdieroogen en jeuk-wringend
KE
dl
El
Ll
CE
zi
Ee
? |
