Full text |
170
— ’n Siefonneke? Astenbleef. En gha ghezel Dejongh?
— Nou, gee-mijn soo’n glaassie uit je faatje daar. Je weet welks.
De vellekop van Dejongh, dunne hals met groot strotte-hoofd lang
uit morsig boordje gerekt, lachte lekkertjes, en z'n oogjes kneep-ie
dicht van de lol.
— Wat ga je nu uithale ouwe heer? Ga je ook aan de drank?
— Och, daar mot e jonge kerel sooals jij, sech nou's niet mee
bemoeie, hé? ’k voel dat ’k ’s e glaassie wê-ên noodig heb, om
me fan binne d’ res te ferwarreme. Segh nou niet, dat ’t onsin is,
ik heb ’t nòòdig, ’k heb d'r behoefte an.
— Nou, u moet ’t dan ook zelf maar wetens. ’t Begon Levie te
vervelen, altijd en altijd op ’t zelfde te hameren. »Kom Peereboom,
moet je ’t arbeidersgebouw niet ’s inspekteeren? ‘t Is bepaald de
moeite waard... Kijk hier, aan ’t eind van de zaal ’s, dat is nou
eigenlijk ’t summum van socialistische schoonheidsleer. Die vrouw
met d'r breeie schouders en die twee gezwellen er onder, dat is
de vrijheidsmaagd..…. die kommijne kaas d'r achter... nou dat
snapje, als je ’n beetje verstand d'r van hebt, van zele dais
de stijgende vrijheidszon... Die rooie pudding, die ze op dat bordje
draagt, is de vrijheidsmùts.… je zou zeggen wat 'n lkracht in zoo’n
maagd hè... zoo maar met gestrekte arm... ’t is n heele vracht
hoor, dat valt niet ‘mee. Die meneer-daar, met dat grauwe-zakken-
pakje aan, en dat tuchthuisboeve-gezicht.…. is t vrijgevochten
volk; en dat overdekte miniatuur-vullisbakje, op de voorgrond, dat
is de stembus. Vox populi, staat d'r op.
— Walke poenige kladschelder heeft dàt gekonterfeid ?
— Ja jonge, ’n duister genie, niemand heeft 't me ooit willen
zeggen. Maar snap je de zinnebeeldigheid d'r van? Nee, die ligt
nou ’s niet zoo heelemaal aan de oppervlakte. De heele zaak stelt
allegorisch voor, hoe de organen van de kapitalistische staat Òver-
gaan in nuttigheden voor de sòcialistische. Of, om ‘t nog ’s beter
te zeggen: Hoe onze tegenwoordige maatschappij de lkkuemen
voor ’n toekomst-samenleving al in zich draagt. Ja, lach me nou
maar niet uit… Ik heb me ’s wijs laten maken, dat dat heele
hebbeding oorspronkelijk ’n reklame was voor de een of andere
soort pudding; aan de voedzaamheid er van heeft die dame d'r
breeie schouers te danken. Die twee gezwéllen zijn muggebeten:
Dáár is nièmand tegen bestand. Nou ’n paar streekjes rooie vèrf
dr bij, en de pudding is ’n smakelijke jakobijnen-muts, en 't wel-
doorvoede mensch... ’n vrijheidsmaagd. Eerst moest ze dienst
doen, om de kapitalistische ondernemer geld in z’n zak te bren-
gen, nou vuurt ze de arrebeiers aan tot klasse-strijd. Waarmee
tgestelde bewezen is.
t Lekkere gevoel van overmacht, tegenover dat reuzige schilderij
vol wan-verhoudingen, dat in z’n grappige bekrompenheid en mis-
? |