Full text |
165
naar Levie overhellend, »weet je nou wat ik zou doen, as ”k ’n boel sjente
had? Mar je mot ’t niet tegen me frouw fertelle, hoöor ?
— Dejongh, m’n hànd d'r op.
— Nou, as ’k nou’s heel rijk was, zoo schatrijk as de sultan fan Tur-
rekije, — se segge ommers dat die d’r ’n hoop van het? — dan gafik
me Frouw ’n hoop sjente, en dan sette-n-’k d’r op de trê-ên nar Am-
sterdam, eerste klasse hoor | En me dochter d'r bij, fat je ?
— Ja, die houwen ’t hier toch niet uit.
— Nee, dat wil ’k niet zegge! Hòòr nou’s. Ik was ‘res in Perèês. Bij 'n
ouwe schoolkameraad fan me; die was frij-gezel geblefe. Nou, daar
heb’k dan een paar dage gelosjeerd. Maar op ’n mooie dag komt ie me
na’ bofe... met soo’e lief meissie, fanne jaar of achtien denk ’k; jonge,
soo ’n aarrdig huishoudstertje. Se sprak niks as Fransch.'k Zeg soo tegen
’m: Alexanderr seg ’k‚’k wist niet dat je getrouwd was. Soo segtie, dat
bin ’k ook niet, mar dat is hier zoo de gewoonte. Soo'’n meissie neem je
bij je, foor de gezelligheid ! Sie je, daar heb ik nou me draai in gehad.
— Nou, en as ’k nou soo rijk was as de rooie sultan — soo heet ie
ommers ? — dan nam ’k me ook zooe meissie in huis, sie je, zooe lekker
jong dingetje, en die most dan alles foor me doen, grroente schoonmake,
met me naar de kemedie gaan, — ’snachs most se bij me slape... Én
as’k d’r dan e paar weekies had, dan kreeg ze eervol ontslag, enne mooi
pesjoentje... wat zeg je daar nou fan ? Goed uitgevonden hé?
— Hé, ouwe heer ! waar haal je dat nou vandaan !
— Ja, jij segt nou wel »ouwe heers, mar zóó oud ben ’k nog
niet, hoöot, en jong dat ’k'mervoelknmasp nnferliefdnkenatietjen:
enn sieje le vs hebisooenlustmtomimenten eten nietde datis
drrrang tot oferegafe, zegt Multatuli ommers?... Jeses! hè-je dat
daar gezien, hoe heet of die meid me aankeek? Die weet ook
waar Abrram de mosjterd haalt...
En voort sjok-sjokte ie, z'n broek-omfladderde lange beenen in
schokkige, gedwongen bogen uit-gooiend van onder z'n mager lijf,
waarover de jas traagjes trok als ’tveel te wijde vel over ’t karkas
van 'n grauwtje dat uit z’n tijd is.
En door Levie's brein werd ineens bewust :... die versufte,
soms jong-jolige, ouwe paai; en z’n »Frouw«: ’t kleine, gebogen,
groezelige lach-lach-diertje, met d'r glimmende appel-wangetjes,
en d'r natte witte haren; dat altijd, met gezwaai van ronde schou-
ders, schoof door ’t huis, waarin ze voortdurend »an ’t werrek«
was, en nooit klaar kwam; en de kleverige ouwe kleeren liet
zwerven op de stoelen, waar ze warm en plat werden gezeten ;...
op schoorsteenmantel en tafel waren kringen ingebeten van »kop-
pies thee«, stoffige kranten zwierven vergeeld over de vloer; ver-
modderd uitklopsel van pijpen was overal te vinden; ’t eten kwam
op tafel in borden, waarop restjes van de vorige keer nog korst-
ten. — Hij begréép de stoute droombeelden, die den half-kindschen
SEE
E
SE
er
he
RE Ee
? |