| Full text |
I6r
alles te kritiseeren, en overal de geleerde Volkstribuun uit te hangen,
als je te vadsig bent om zelf ’n hand uit te steken. Je gaat mee
vanavond, en je zegt wat je op je hart heb, of je houdt je smòöel
in ’t vervolg, versta-je dât?
Hoog en schonkig-vervallen achter z'n toonbank, t pijpje nu
neergelegd, stond Dejongh ‘tspel aan te zien, mond half-open,
oogen plots òp-levend, kop scheef; wreef zich zenuwachtig in de
handen: Goddome daar sat lefe in dat joch. Die had ’t idiaal in
’m sitte. Sie-je, dat dee je toch ferdomd goed, fan soo'n jonge
kerel. Jeses nog toe, dàt was solidariteit. Sou je niet segge, dat
die sech d’r middenin sou smijten, al sloege se-n-’m pardoes dood?
Hè, dat maakte je wàrm, daar had je ure genog an. Wel'n geschikt
fentendienbenens
David had z’n hart voelen kloppen, benauwend, onder dien
onwrikbaren gloeiblik. Hij mòest ’m aanstaren met groote pijn. Hij
voelde z’n smalende gedachten plots vertroebelen, hijgde met
trillende neusvleugels en wist bliksemsnel in ’m geworden ’n heilig
besluit, dat in ’m scheen te zwellen, bij ieder woord dat ’m, van
levenswarmte zwaar, tot diep in ’t lijf drong.
— Ik moet, en ik wìl, dacht-ie.
Toen was hij uit de macht van den suggereerenden donkeren
blik. Levie zweeg.
Davidje, dacht-ie toen, je hebt je late pakke door 'n jonge van
twintig jaar, die nog niet droog is achter z'n ooren. Davidje, je
bint ’n os, ’n buffel, ’n gazzer. Maar gelijk het-ie. ’t Is m’n plecht.
n Paar weke gelede heb’k’tnog gezegd. Maar... in die tijd bin
’k’n hoop ondervinding rijker geworre. 't Blijft toch maar wààr,
dat de meeste mensche hier je niet begrijpe. Kom, ga liever ’n
uur na) kafé; daar amuzeer je je teminste. Daar weet je dat 't
openlijke verneukerij is.
Toch had-ie zekerheid dat-ie, met al z'n overwegingen, niets
kon veranderen aan ’t eenmaal genomen besluit, dat in 'm stug
bleef staan.
— Parele foor de zwijne... zei-die; onzeker.
Levie, plotseling grooter geworden, één been vooruit, trotsch
opgericht, armen over de borst gekruisd, liet z'n oogen, met wit
vonk-gespetter, dreigend karbonkelen:
— Zoo, bèn je daar weer. Ik dacht al, waar bleef-ie zoolang.
Wat ben jij eigenlijk voor ’n soort van sosiaal! Verbeeld jij je nou
wèrkelijk, omdat je nou ’s’n paar bladzij van Marx gelezen hebt,
dat je een van de domste volken, zoo maar in 'n vloek en ’n zucht
kunt omzetten in ’n bewuste arbeiderspartij? Tegen wanneer ver-
wacht je de groote dag? Sinds wanneer kan je de invloed van ’n
paar honderd jaar papen-heerschappij in ’n paar weken wech-rede-
neeren? O, ik kèn dat soortje wèl: zoolang ze in Holland zijn, of
u
? |
