| Full text |
have en huis, want de huizen, naar der stad recht, have
zijn.
Ook zal men verexuwen het erf dat buiten (de vrij-
heid) gelegen is, wanneer dit erf ligt in een plaats waar
men het verkoopen mag als have, gelijk koeien en paar-
den.
En wat geestelijk persoon die zijn goed geeft of maakt
aan zijn natuurlijke kinderen, dat die kinderen van dit
goed exuwe geven zullen gelijk vreemde lieden, alzoo-
verre die kinderen geen poorters werden te Antwerpen
eer hen die goederen alzoo gemaakt werden» (1).
Dit exue-recht werd op 7 April 1431 toegepast op nog wat
anders dan op vererving : de buitenpoorters die hun jaargeld
van 4 sch. gr. niet betaalden tusschen Lichtmis en Paschen
werden ontpoorterd en waren daarvoor de stad 3 oude schil-
den schuldig van exuwen. Zooals we boven hebben gezien
kenden ook de meeste ambachten een uitgangsrecht, te be-
talen door den meester die het ambacht verliet (2).
Op 28 Februari 1446 stelde de magistraat een forfaitair
exuerecht vast,
« Dat zoo wat persoon van nu voortaan in de stad zal
komen wonen, en zijn goed na zijn dood gedeeld wor-
den door personen van buiten, — erfgenamen bij maag-
schap of bij gift, — zoo zal hij, gaande en staande op
de straat, deze zijn erfgenamen mogen lossen en kwijten
jegens de stad van hun exuwen, bij betaling eener som
van 25 gouden rijders. En man en vrouw, in geheelen
bedde zittende, zullen hun beider erfgenaam lossen en
kwijten, indien zij willen, met 40 gouden rijders, alzoo
dat na hun dood hun erfgenamen ongemoeid zullen
blijven van de exuwen. En desgelijks zullen mogen doen
(1) Acecynsboeck, f° 35.
(2) Oud register metten Berderen, f° 250.
? |
