| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>misnoegde makker begon te koken. Sub-Datil zag hen in de verte, met hem spotten en hoorde hoe, zy tegen elkander vreeselyke dingen fluisterden, als wilden zy hem op zyne beurt ter neder slaen. Hy sidderde van angst toen hy, dit hoorde, en beefde in zyne rnagtige magteloosheid als een lafaerd. Hy was aemechtig van de heerschzucht, die zyne ziel verteerde, en de heerschappy ontsnapte hem. Dit was onuitstaenbaer en hy wilde beproeven of er ergens. op den aerdbodere een .middel te vinden was, welk zyn gezag kon staven, en dat hem, zyn droom, het magtig goud kon verschaffen.</p>
<p>Hy verliet zyn huis, bevoer zeeën en deed eilanden oen; hy kloof bergen en rotsen; wierp weiden om;. hy. verplaetste, rivieren, en toch kwam hy vol spyt terug: de groot& schat was, verloren. Op zyne togten , zag hy in zyne zieke hersenen., zyne vyanden met hem lachen, zich in zyne onbeloonde vermoeidheid verheugen. By meend.e dat ze tegen hem opstonden en hen' vergruisden. Alles draeide rondom- hem in zyne wanhoop:, en hy had pyn in het afgesloofde hoofd , razerny in het hart. Hy vervloekte lot en menschdom, terwyl hy in bosschen filter dingen zocht, die daer onvindbaer waren. En zoo verliepen de dagen en de nachten, terwyl zyne razerny vergrootte en zyne wanhoop in hevigheid toenam. Deze- deed, zyn bloed zieden ;„ zyne hersenen klopten, de oogen draeiden hol in zyn hoofd : hy beefde van .angst voor zichzelven, van angst voor anderen, van angst voor zyn magteloos gezag. Hy werd gelyk een man, dien, in het water gevallen, de tegenwoordigheid van geest ontbreekt zich aen iets vast te klampen : zyne °oren floten als, ging hy versmooren en toch liet hy- zich door den draeikolk ten, gronde slepen zonder iets aen te wenden om zich te redden. Hy liep door het heesterhout en kwetste zyne handen aen, de takken; de doorens namen lappen •van zyn vléesch, droppels van zyn bloed mede. Hy gevoelde het niet. Hy ging voort zonder vooruitzicht, zonder hoop, alsof ieder hem verlaten had, alsof het Opperwezen geen medelyden gevoelde met den man, die aen zynen God twyfelde. Burgarhil zelf bragt Sulmath geenen troost, hy wilde misschien den moed zyns</p>
</text>
|
