| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>voor den glimlach van het verschynsel, sloeg hy den blik neder. Nu ontwaerde hy dat het spook op eene ruwe bael stond en, niets meer van het zonderlinge der verschyning begrypende, werd hy vervaerd. Zy nogtans keek hem welwillend aen en, zeker om hem uit zyne verlegenheid te brengen, zong zy met eene gezagvolle stem, terwyl zy van de bale sprong en die aen Sulmath toonde:</p>
<p>Sulmath, hier, hier is de rykdom Waer ge reeds zoo lang om zwoegt; 't Diepste dal, de steilste bergen, Beemd en woud hebt ge omgeploegd; Wind en woesten storm beteugeld , Door den kolk der lucht gezweefd. Maer toch eeuwig, eeuwig vruchtloos Hebt ge naer uw doel gestreefd.</p>
<p>'k Schenk dien rykdoin u, o Sulmath. Mordohan was groot in pracht, Groot in wraek en groot in weelde, Roentryk in zyne yzren magt ;</p>
<p>kiaer gy zult nog grooter wezen: 't Goud is de Engel, die u hoedt, Die uw vyand blind zal glansen En doen kruipen voor uw voet.</p>
<p>Die het harte van Harmona , Dat zoo wreed gesloten bleef, Liefdryk thans, voor u zal openen; Want de magt die ik u geef, Laet u toe het bloed van Demhar Af te tappen met zyn zweet, Laet u toe, hem dood te martelen Met des hongers wreeden beet !</p>
<p>Hier lachte de maegd terwyl zy, na alvorens de gedaente van Sutmath's beschermgeest hernomen te hebben, verdween.</p>
<p>Sulmath was vervoerd van blydschap by het hooren dier woorden : als uitzinnig wierp hy zich op de bael en lachte, lachte alsof de hemel voor hem ware opengegaen.</p>
<p>0 lieve bate, riep hy uit,— o beminnelyke bate, —en hier kuste hy haer ; gy bevestigt myne magt, gy schenkt my Harmona</p>
</text>
|
