Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>was hy in eene zon, want uitnemend klaer was het rondom hem. Doch zyne oogen gevoelden geen ongemak van dien bovenmatigen glans; integendeel stroomde langs daer een onuitlegbaer gevoel van geluk in al zyne lidmaten.</p>
<p>Te midden dier glorie draeide de geopende doos met eene onberekenbare snelheid op haer as. Twee vreeselyke geesten, Adalhil en Burgarhil , vielen op haer aen , om haer stil te doen houden of uit haer standpunt los te rukken; maer hoe meer geweld zy deden, hoe meer de vaert van het juweel in snelheid toenam. Onmogelyk was het dit draeipunt aen te staren zonder zwymelig te worden; en weldra zag Demhar dat de geesten hunne zinnen verloren, in ylhoofdigheid nederzonken , en stierven.</p>
<p>Terwyt de doos die zegenprael behaelde scheen er uit haer eene stemme te komen, welke harnaonyvol heel het aenzyn van Demhar doorgalmde. De woorden waren duister en luidden:</p>
<p>Dit is het einde van ons lot;</p>
<p>Daer zyn wy allen heengevloten; Maer zoo Devoot het dwanggebod Van toen wy uit der aerde sproten.</p>
<p>En Demhar brak de draden af Die haet en hoogmoed om ons weefden, Toen hy zyn hand Harmona. . . .</p>
<p>De doos zweeg; hare stralen verdwenen, het licht ging uit en eene tastbare duisternis nam de plaets in van den geopenden hemel. Demhar wist niet waeraen dien ommekeer toe te schryven , want hy kon niet gevoelen dat de aerde zich zachtjes onder hem bewoog. Nógtans was Burgarhil daer bezig met de doos dieper en dieper weg te duiken, en hy wierp ze tot daer, waer niets meer is dan modder en vuiligheid. Toen de doos daer goed verholen lag, nam de geest nog eens de gedaente van den ouden spotter aen en lachte in de ooren van Demhar. Dan verdween hy om Sulmath in zyne werkingen by te staen en zyn gezag onwrikbaer te helpen maken. – –</p>
<p>Ondertusschen had het hoongelach van Burgarhil de rust van Demhar gansch verstoord. In plaets van zacht en weldoende als</p>
</text>
|