Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>hy te voren was, werd zyn slaep akelig en moordend. De folterendste droomen verbysderden zynen geest en beroerden zyne verzwakte hersenen. De veerkracht, die de ongelukkige nog mogt bezitten, verzwond voor hunne naerheid en hy was zoodanig door lyden afgetobd, dat hy geheel dom was toen hy ontwaek te.</p>
<p>Geen het minste aendenken bleef in hem over, hy was als een kind dat pas geboren is. Den kuil ontsnapt, zag hy de zon, maer herkende haer niet. De groenten lispelden om hem heen, de vogelen zongen hun lofzang tot den Heer, maer hy verstond hunne hymne niet, noch begreep het gesuis der bladeren. Hy liep als een zinnelooze rond. Eindelyk ontwaerde hy in de verte een stipje, dat langzaem grooter werd. Het nam allengskens de gedaente eener maget aen, welker voorhoofd by de stralen der zon als eene starre glinsterde : als eene dier starren, welke de ongelukkigen alleen by nacht zoeken, om er troost by te vinden.</p>
<p>Demhar herkende haer, maer vond geen troost by haer genaken. Ily beefde van schaemte, want bewustzyn en herinnering was door zyn liefderyk hartgeklop in hem teruggekeerd. Zy, zy vloog in zyne armen en lispelde zoet :</p>
<p>Lieve, lieve vriend!</p>
<p>Harmona! antwoordde hy, en liet bloed kleurde tot het wit zyner oogen.</p>
<p>Myn vriend, myn goede vriend, ging zy voort, geef my de doos opdat wy haer te samen openen, de zon sehynt nu helder en is ons genegen. En, gelyk ze niets van hem onving, vroeg zy angstig :</p>
<p>Waer is de doos, Demhar ?</p>
<p>Verloren! schreeuwde hy wanhopig uit.</p>
<p>Verloren? Is myn liefdepand verloren? En zy werd bleek alsof de dood kier in zyne klauwen greep.</p>
<p>Waer? waer? riep ze.</p>
<p>Hy geleidde kier sprakeloos naer den gruwelyken afgrond, en het meisje daelde met hem in de kroft die te helsch voor menschen is. Hier zochten zy te samen, maer nutteloos; de geringe schemer, dien het leliewitte kleed van Harmona zelfs daer verspreidde,</p>
</text>
|