Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>welke ik zoo vurig begeer, gy laet my toe my op Demhar te wreken, op Demhar, dien ik haet , op Demhar van wien ik jaloerseh ben. 0 bate, lieve bate, rust aen myn hart! En streelend zoende hy haer, even als de vurige minnaer degene zou doen, voor welke zyn harte blaekt. Nu keerde hy de bael om, dan zette hy haer regt; hy wilde haer van alle kanten bezien , er al de aentrekkelykheden van ontdekken, alsof eene bael verborgene schoonheden had. Zinneloos van blydsehap danste hy rond; hy zong, hy floot, hy schreeuwde, het was of de wereld te klein was voor zyne vreugde en hy vloekte en zwoer. Toen wilde hy weten wat er toch in dit pak verborgen was en begon op nieuw zyn onderzoek; maer hy dorst het niet openen, uit vrees van de genieting zyner nieuwsgierigheid te verliezen. Hy begluerde het gelyk een kind, dat eene doos vol lekkerny langen tyd met eenen waterachtigen mond aenstaert voor het haer openbreekt. Eindelyk zou Sulmath de bael toch openscheuren,, maer nu werd hy gewaer dat ze zeer zacht was : bevatte ze dan juweelen of was het goud? Het genot overstroomde zyn hart by die bedenking en krampachtig trok hy zyn mes en sneed het zeildoek over dat haer bedekte. Wat vond hy zich bedrogen! Hy zag geene juweelen, hy vond geen goud. Het waren arme boerenhemden, lynwaden voorschooten , katoenen slaepmutsen , die netjes ia de bael ingepakt waren</p>
<p>Sutmath vloog op als een razende en stampte de bad l met den voet; hy wierp hetgeen zy behield in den wind, die het einden weg medesleepte. Hy vervloekte zynen geest, hy vervloekte de aerde, hy vervloekte zichzelven. Ho, wat schuimbekte hy wen hy uitriep: dat Burgarhil hem bedroog, dat men hem magt beloofde en hem het middel gaf om marskramer te worden, zeker om zyn gezag te veredelen! Onbestand tegen de hevige gevoelens, die zyn inwendig verscheurden tierde hy nog eenigen tyd voort; maer zyn bruisend bloed spande eindelyk zyne aders en overlaste zyn hoofd. Het begon rond hem te draeijen als een dwarrelwind en bevend, stuiptrekkend ineengewrongen, met den mond vol schuim, viel hy bewusteloos op zyne bael ter neder.</p>
<p>Burgarhil zag die woede van Sulmath niet, en al ware zy door</p>
</text>
|