Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>beschermelings beproeven, of was hy onder de kiem zyner oppermagt gestikt? Hoe het ook zy, , Sulmath zag hem niet en voelde zyn leven langzaem door zyne wanhoop worden ondermynd ; hy verkwynde werkeloos, en dacht niet meer om zich te redden toen de avond daelde en de nacht kwam.</p>
<p>Een nacht donkerder dan zwart, duisterder dan het oppereind der helle, waer zich reeds de rook eener halve eeuwigheid heeft opeengehoopt. Een nacht waerin men gevoelde dat de duivel de</p>
<p>menschen beheerschte en God, vermoeid van zoo lang de wederspannige wereld te hebben geregeerd, uitrustte en sliep. De uil kraste, de raef kraste, de nachtegael zweeg. Huilend rukte de noorderwind de boomen uit den grond; de duisternis trilde onder zynen magligen adem en de aerde beefde. Sulmath twyfelde aen het goede en dacht dat het kwaed alles rigt; hy bezat noch den moed om voort te gaen, noch de lafheid om achteruit te treden, en hy zag niets waer hy zich onder kon verschuilen tegen het orkaen dat zoo vreeselyk woeden zou. Hy verlangde te sneven en wierp zich ter aerde ; máer in zyn val zag hy van verre, heel verre een lichtje, dat nioeijelyk door het zwarte floers des nachts heenschernerde. Hoe dof het ook glom, deed het op hem het uitwerksel der starre, die eens aen het verloren men schdom zyn redder aenkondigde. Sulmath stond op; dáér, by dat lichtje, is ten minste verkwikking, dacht hy; en met groote schreden stapte hy er heen. De weg was niet gemakkelyk : nu onttrok zich het vlammetje aen zyn oog, dan weér zag hy het van verre aenmoedigend glimmen, en, verdween het dan weér achter de bladeren, dan drong hy er op goeddunken op aen: hy had te veel hoop om zich aen moeijelykheden te stooren, en de gevaren telde hy niet. Viel hy in eene gracht, kwetste hy zich , verdronk hy byna, hy stond altyd op, hy kwam uit alle hinderlagen, hem lachte eene te verkwikkende uitkomst toe, dan dat hy zyne poogingen zou staken. Alzoo zocht en ging hy verre; maer toch naderde by, want het licht werd heller en heller, en de zekerheid van het weldra te hebben bereikt liet hem zyne verrnoeijenissen niet gevoelen. Eindelyk was hy het naby ; maer nu boog zyn hoofd treurig op zyne borst: hy had daer ten minste hulp verwacht, en by vond niet dan armoede.</p>
</text>
|