Full text |
ministerieele lijsten toch onmogelijk als voorbeeldig naar den inhoud besterii-
pelen? (l) ; .
Het centraal beheer houdt natuurlijk de hand aan de aankoopen en ziet
toe. Best: «geen pornografie» of «ouvrages subversifs... » (?) maar ook geen
te dure boeken. Wij ondervonden wel, dat de administratie brééd is in het ge-
bruik maken van dit kijkrecht, maar kan het niet voorkomen, dat sommige
bibliotheken juist de toelage van den staat wenschen aan de wenden voor aan-
koop van duur werk? Moet dat verboden of althans onmogelijk gemaakt wor-
den. Wat ten andere is een duur werk? Ten overstaan van een subsidie van
800 fr. is een werk van 60 fr. zeer duur: 20% van de som. Nochtans boeken
van 60 fr. zijn op de Nederlandsche markt schering en inslag... of... moet
er d’office afgedaald worden naar « les ouvrages médiocres? »
Zou er dan toch geen enkel paragraafje in den wet zijn, waar de politiek
haar spel niet speelt? Pag. 122 geeft eens te meer: « l’administration centrale
étend sa censure fort loin, jusqu’à rayer des ouvrages d’écrivains illustres ».
De reden: de bibliothekarissen kunnen niet kiezen. Misschien wel. (Oorzaak:
de vooropleiding). Maar mag die voorbijgaande omstandigheid de aanloop zijn
voor het uitsteken van ezelsooren? Werk voor den H.R. Zichtzendingen van
werk in den geest van het gevraagde-geschrapte, enz. ^
Gêvaarlijker is het echter wanneer de woorden in de wet neergeschreven
spelen langs hun politieken kant: dan is de verdraagzaamheid alleen de red-
dende engel. De inspecteurs moeten «aanduidingen geven»:. Nog gevaarlijk,
zeker onder de huidige omstandigheden, zooals de administratie hét zélf voor-
houdt: de bibliothekarissen kunnen niet kiezen. Zij kunnen dus Ook niet oor-
deelen over wat hun wordt aanbevolen ! En alle lijstensystemen helpen hieraan
niets. D'e oplossing ligt bij de voor-opleiding: het omgaan met bibliografisch
materiaal; het meevoelen en aanstappen met de boekenmarkt. Daarvan is niet
veel te vinden in cursus, examens en praktijk. Hoevele beheerraden o.a. zouden
het aankoopen van bibliografisch materiaal toestaan? Stellig is hier gehandeld
geworden om bestwil: wat de bibliothecarissen vroegen liep de spuigaten uit
(het zich richten naar de lezersvraag- het onvoorbereid zijn van bibliothe-
carissen — het veto van beheerraden, enz.). De kwaal in haar geheel moet
bestreden worden: onbevoegdheid, onwetendheid, gemis aan gezag, enz., door
de verzorgde opleiding op, langen termijn: geen voorlichting van 10 lesjes; geen
stofingieten. Wel: omgaan met materiaal; lektuur (zoo technisch als literair).
Gezondmaking van toestanden, door omwerping van den koers. Doppen daarop
niet al te veel onzer- aanmerkingen uit? / ^•.
Dé verstrekte boeken hooren den Staat toe. Natuurlijk. Wie ze verloren
doet, hoeft schadevergoeding te betalen. Zeer juist. Wij komen nochtans voor
een vraag te staan, die den schr. ontsnapt is: welke middelen kan de boekerij
aanwenden om een haar toebehoorend boek, of een den Staat toébehoorebd
boek terug te vorderen? Is er één en hetzelfde middel? Wordt het eigendom
van den Staat anders beschermd dan dit van de erkende boekerij ?
(1) Als verzorging; als opleiding door het voorbeeld staan zij beneden alle peil.
P. S. De jongste lijst toont nochtans verbetering.
87 |