| Full text |
Ws ú
é
ij!
}
d
d
Ù
die in Port-Louis binnenloopen; en dat, ware dit
zoo, hetgeen hy echter niet kon verzekeren, het
schip in het grootste gevaer was. Een ander eilander
vatte het woord op en zeide ons, dat hy dikwyls de
engte, de kust van het Ambereiland scheidende,
was doorgevaren; dat hy die had gepeild; dat de
ankergrond er zeer goed en het schip zoo veilig als
in de beste haven was. « Ik zou daer, voegde hy er
by, al wat ik bezit durven laten , en er zoo gerust als
op het land slapen.» Een derde zeide, dat het on-
mogelyk was, dat dit schip in eene engte kon
komen, die op zyn best voor sloepen bevaerbaer is;
hy verzekerde, dat hy het over ’t Ambereiland had
zien ten anker komen; waerdoor het meester bleef,
om, zoo ras de wind zou opsteken, weder zee te
winnen, of de haven te bestevenen. Andere eilanders
hadden weder andere gevoelens. Terwyl zy onderling
krakeelden, volgens de gewoonte der ledige Kreolen,
hielden Paul en ik een diep stilzwygen. Wy bleven
by hen tot dat wy den dageraed flauw zagen aen-
breken ; maer het was nog niet licht genoeg, om
eenig voorwerp op zee te kunnen onderscheiden:
ook was zy met een zwaren mist bedekt. Wy zagen
in de ruimte alleen een donker punt dat men ons
opgaf voor het Ambereiland, een kwart myl van de
kust gelegen. Wy ontdekten by dit benevelde licht,
niet dan het uiterste van den oever, waerop wy ons
bevonden, en de spitsen van eenige bergen binnen
het eiland, die van tyd tot tyd uit het midden
? |
