| Full text |
haer had willen toestaen in de sloep van den loods te
gaen ; maer dat hy zich tegen haer vertrek had aen-
gekant, uit hoofde van den wyden afstand des
oevers, dewyl de zee niettegenstaende de kalmte zeer
hol stond.
Deze brief was zoo ras niet gelezen, of allen riepen,
verrukt van blydsehap : « Virginie is aengekomen !n
Ga, myn zoon , zeide mevrouw Delatour tegen Paul,
ga onzen buerman kennis geven van de komst van
Virginie. Terstond stak Domingo een fakkel van
rondhout aen, en Paul begaf zich met hem naer
myne wooning.
Het was dan ’s avonds omtrent tien uren. Ik had
even myne lamp uitgedaen en my te bed begeven,
toen ik door de schutting heen der groene boomen
rond myne hut een licht in het bosch vernam. Kort
daerna hoorde ik de stem van Paul, die my riep. Ik
staop,en ben nauw gekleed, of Paul, geheel ver-
rukt en buiten adem, vliegt my om den hals, uit-
roepende : « Volg my, Virginie is gekeerd! Ga met
my naer de haven, het schip zal er by den dage-
raed ten anker komen. »
Terstond begeven wy ons op weg. Terwyl wy door
het bosch van den Langen-berg gingen, en ons reeds
op den weg bevonden, die van Pamplemousen naer
de haven geleidt, hoorde ik iemand achter ons. Het
was een neger, die sterk doorstapte. Zoo ras hy ons
op zyde was, vroeg ik hem van waer hy kwam, en
werwaerts hy zich met zulk een’ grooten spoed begaf,
? |
