| Full text |
— 122 —
Û
| vertrokken ware, my haer vertrek gemeld hebben.
[ Ach! de geruchten die men omtrent haer verspreid
| ij heeft, bevestigen zich maer al te zeer. Hare tante
Í| heeft ze aen een’ groot heer uitgehuwd. De zucht
| tot rykdom heeft haer, gelyk zoo vele anderen , be-
| dorven. In die boeken, welke de vrouwen zoo juist
IJ afschetsen, is de deugd enkel het voorwerp van
eenen roman. Had Virginie deugd bezeten, zy zou
| hare moeder en my niet verlaten hebben. Terwyl
| ik myn leven doorbreng met aen haer te denken ,
vergeet ze my. Ik treur, en zy vermaekt zich. Ach!
Bir dit denkbeeld maekt my. wanhopig. Alle arbeid
l, | verveelt my, alle gezelschap mishaegt my. God geve,
BA
Ei 8 « en . .
ó IE dat de oorlog in Indië uitbarste! ik zou er myn’
a | dood in (zoeken. »
di « Myn zoou, antwoordde ik hem, de moed „ die
| ons in den dood voert , is enkel de moed van één
Fl oogenblik. Dikwyls wordt hy door ydele toejui-
chingen van menschen aengevuerd. Er is een moed,
die zeldzamer en nuttiger is, die ons dag aen dag,
zonder getuigen en zonder lof, de rampen des levens
hl doet verduren; deze is de lydzaemheid. Zy steunt,
| niet op het gevoelen van anderen; of op de aen-
| | zetting onzer driften, maer op Gods wil. De lyd-
| zaemheid is de moed der deugd. »
| | | « Achtriep hy uit, dan bezit ik geene deugd!
| E | alles bedroeft my, alles maekt my wanhopig! » _*
| « De standvastige, onverwrikbare deugd, die altoos
aen zich zelve gelyk blyft, antwoordde ik hem, is
? |
