| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Niemand dierf er het eerste woord van reppen; de buiten' gewone redenen die tot de scheiding aanleiding haddell gegeven, deden eene zwaarte op allen wegen alsof zij tot eene misdaad moesten besluiten. Neen, niemand dierf het eerste woord uitspreken, den eersten stap doen. Of wilde men Inis' schien tot den,laatsten,allerlaatsten sekond het genot van het bijeen zijn smaken en het noodlottig scheiden, dat met zijn° erge gevolgen als een zwaard van Damoclès hun boven 11°t hoofd hing, zoover mogelijk verschuiven? Rudolf keek van ter zijde het uurwerk aan, met zekerell angst den vooruitschrijdenden wijzer gadeslaande. De discipline riep hem om 11 ure in de citadel en hij had cel' half uur noodig om er te komen. Mevrouw Van Acken brak de stilzwijgendheid af. Mijne kinderen, sprak zij met gesmoorde stem, het nur is daar, volbrengt uwe plicht. Meer kon zij niet zeggen. Meer ook was er niet noodig, 0111 aan allen den noodlottigen toestand in sombere trekken VOor de oogen te schilderen, en aller harten te breken. Een oogelr blik zelfs schrikte Helena en bekloeg Rudolf het zich we der bno mede te hebben gevraagd.Gansch de familie: moeder, zuster' broeders, schoonzoon, Wierpen zich in elkanders armen, de eene huilend, de andere snikkend, een derde in stomnle smart verkroppende wat hem het hart verscheurde. DO' moedige jongelingen, die kloeke mannen, die niet zoudell terugdeinzen op het slagveld, w_eenden hier als kinderert' En allen, voortgestuwd door die geheimzinnige kracht, 01 dit instinktmatig gevoel dat de kinderen tot de moeder voert' naderden, zonder het opzettelijk te willen, te midden hunnel wanhopige, prangende omarmingen, kussen en traneD mevrouw Van Acken, tot zij eindelijk allen om haar ware' geschaard, iets van .haar aanraakten, en zij te midden 01, haar kroost zich bevindende, een woord uitsprak, één woor(` dat alles bevatte : haar verleden, hare liefde voor b°l</p>
</text>
|
