| Full text |
geldt, door bidden of door schoone woorden laet overhalen.
— De jeugdige echtgenooten, zeide ik u, smaekten nu
reeds sedert ruim vier maenden, ofschoon bedektelyk,
het zoetste, het innigste genot, toen op eenen avond
(Dulein: hief juist een lied aen, dat Gerolf op de harp
bege Ben, le) plotselyks eene bende gewapende mannen
in hun vertrek binnendrongen. Op bevel des konings
namen zy den schilder vast en wierpen hem schandelyk
ter deure de arme Dulcina kreeg eenen eenzamen
toren tot verblyf. Begrypt, zoo gy kunt, de smerte welke
deze baselik kige hier heef ft doorstaen. Doch de man haers
herte week niet van haer. In eenen nacht, eenen schrik-
kelyk donkeren nacht, gelukt het Gein na vele voor-
gaende vruchtelooze poogingen, de waeckzaemheid der
wachters te bedriegen. Hy sluipt Dulcinas verblyf binnen,
vliegt haer om den hals daer zy op hare legerstede lag,
overdekt haer met zyne kussen, maer, 0 wee! Dulcina
beantwoordt zyne liefde bewyzen niet dan met zuchten.
Eene hevige rilling doorloopt hare leden en nu komt
eensklaps een vreemd geluid Gerolfs ooren treffen : dit
geluid was het gesteen van zynen zoon, Dulcina was
moeder geworden. Vreeselyk zyn de beproevingen welke
het den Heere somtyds beliaegt aen den mensch over te
zenden t Gerolf ontvangt het teeder wichtje, maer tevens
ook den afscheidsgroet van haer, die hy meer dan zyne
oogen, meer dan zyn leven beminde. « Vaer wel, Gerolf,
by God in den hemel zien wy elkander weder, » dit warek
de eenige woorden welke de stervende met groote moeite
nog uitbrengen kon.
Ik wil u dit tooneel van wee niet verder beschryven;
genoeg zy het u te weten dat de ongelukkige vader vòór
het aenbreken van den volgenden dag deze rampzalige
plaets had verlaten; hy vlugtte met zyn ‘kind verre van
Morni, en sedert heeft men aen het hof nooit eenige
tyding van hem ontvangen, noch kunnen ontdekken waer
hy zich verschuilt.
? |
