Full text |
das Gefiihl das ohne gestern und morgen quillt und einen Tag über alle Dauer
von Tagen und Jahren hebt."
Dat zij geenerlei vijandschap bespeurt in Georges koudbloedig luisterende
belangstelling neemt zij als bewijs van haar diepere recht op den geliefde.
Er volgt het spel tusschen den arts en George, onder het motto : „Eine Frau
verzeiht sich nur durch den Sieg mit einer Niederlage." Ze zwelgt in het
gewaande bedwongen-zijn.
De wraak van den bedrogen echtgenoot vreezend maakt hij het plan dadelijk
naar Napels te reizen waarheen zij hem den volgenden dag zal volgen.
Hij verdwijnt en de Engelschman treedt op om satisfactie te vragen voor de
tweevoudig hem aangedane schande : het bedrog tegenover hem als echtgenoot
en de beleediging zijner vrouw die zich in den steek gelaten voelt en hem alles
opgebiecht heeft. En nu verdedigt de schrijfster de rechten van de jonge vrouw.
„Wir beide treiben willenlos im Schicksal, ich und Ihre Frau. Nicht der Vorgang
nur die Figuren sind unterschieden." Zoekende, hem het onontkoombare te
verklaren, tracht ze hem te overtuigen dat zijn vrouw, die de misstap nog niet
eens begaan heeft „bereichert als ein Mensch der sich selbst erlebt hat“ naar hem
teruggekomen was, en behaalt met haar sophismen werkelijk een zege. Een
spoedige wisseling van omgeving, meent zij, zou alle herinneringen moeten doen
verdrijven, en zij geeft hem de raad dadelijk te vertrekken.
De Engelschman gaat, nu ook geboeid door haar geest. „Wenn das Rauschen
Venedigs in meinen Ohren verstummt wird ein neuer Klang einsetzen — die
Legende der grosseren Liebe," zegt hij op de gefingeerde liefde van George zin-
spelend. Want zij zou gezwegen hebben om den geliefde te ontzien •— de
andere ging klagen bij haar echtgenoot „sich selbst begrabend im Sturze"
Het tooneel van deze uitspraak met den Engelschman wordt beluisterd door
Musset, die meegesleurd zich opwindt en overweldigd door zijn tegenstrijdig
voelen weer ineenstort.
De laatste scene brengt de rustige uiteenzetting van het gebeurde. „Ich lebte für
Dich als ich diese Nacht erlebte" verzekert zij hem gelaten. Zij wilde hem weer-
leggen in zijn beweringen dat zij alleen zooveel te beleven in staat was, als zij kan
beschrijven. Zij wilde liefhebben om hem de waarachtigheid van haar aandoe-
ningen te kunnen betuigen. Maar terwijl zij hem het heele, naar haar opvatting
al gerangschikte, verloop van het gebeurde vertelt, merkt hij al weer de
compositie, waarin zij zelf de gewenschte rol speelt waarvoor alleen nog het slot
van de roman te beleven valt; en dat ze alleen daarom den vooruitgereisden
minnaar wil volgen, om — daarna weer aan de schrijftafel te stranden.
Maar ze heeft niet noodig het slot af te wachten. De arts, die den verzoenden
Engelschman ontmoet heeft, stelt haar voor in Venetie te blijven, lijdt op zijn
beurt schipbreuk aan haar koele ontvangst en vindt tenslotte een goede
verstandhouding met Musset, die in den loop van zijn veelvoudige ondervin-
dingen met haar langzamerhand boven den afgrond van haar conflikten te staan
is gekomen, en haar zooals zij is niet ontberen kan. Hij tracht den andere over te |