| Full text |
ater
147
Toen ’n fluit op-toeterde traag, stijgend tot lang-uitgehaald ge-
joel.
Tangen werden plots omgeworpen. 't Was Goddelijk stille.
Alleen drijfriemen zalvend flapper-gleden over gladde raderen.
Bezonken.
Door de lage straat Davidje nu ging en òp hem schemer-zware
atmosfeer. In de verte rammelde donder, en over zwarte wol-
ken goot zich soms ’n paarse fosfor-gloed.
Hij was loom, en langzaam liep met zware beenen door dof-
zwarte werkersdrommen. Zwarte schaduwen veegden over huize-
pleister … t Regende nog niet. De wolken hingen zonder be-
weeg.
n Lange vent op zwakke beenen, zwarte jas flakkerend om
schriel lijf, dopje scheef op vale bol, sjokte stil en snel langs
huizekant, scheen te zullen slaan voorover bij iedere pas. Barendje
Slot
De hobbelig-morsige Ghetto-straat op Vrijdagavond. Gebogen,
Poolsche Joden over keien zich repten. In d’r rosse, strakke baar-
den bij mond mosgroen. Spiedden oogglanzend rond — of in it
duister geen verraad... Glansleer-gebonden filles met mat-gouden
snede tegen lijf gedrukt. Sleepten pas-gepoetste voeten over keien.
Schikten vaster op ’thoofd zich: ruig-zijden sjabbeshoed.
Door bestofte vensters vlamde’ oranje kaarse-punt.
Op de stoepen zaten kleine meisjes in d'r witte schorten. Had-
nen roze glans-gezichten, pas uit bad; zich kromden ín hun halzen
van d'r zwarte haren natte vlechtjes.
Stille wijfkens in d'r dooden toer langs huizen dribbelden. Op
d’r zwangere buiken dorre handjes saÂmgevouwen.….
Ging door ’t versmalde straatje niet ’n bânge roep in schemer op?
En in David — waakte ’r niet iets zwellends op, dat stil ’r had
geslapen lange jaren?
Door ’t sombere loomend, moest hij z'n twijfelend gemoed be-
luisteren... dat smachtt’ in hem — wee! vroeg verdroomd naar
wat d'r ging door smalle Ghetto-straat aan bange roep.….
Avondval vertroebelde onweers-dreigen.
In den pek-zwarten nacht stond kermis-jubel te gloeien.
Willoos slenterde David door de benauwend-opéengedrongen
massa, vond zich soms wèèr, starend naar ’n kraam, zonder dat-ie
van de gezwollen explikaties iets gehoord had.
In z’n doffe onwetendheid deed zich bij wijlen schriklijk er-
kennen: de verwachting, dat-ie »haar« zou ontmoeten.
? |
