| Full text |
140
Onrustig zat David voor z’n schijf. ’t Niet uitgeleefde woede-
koken van zooëven vatte z'n hart in ’n voortdurend wijd-open-
sluizende, dàn pijnlijk dichtpersende klem... O God! hij had die
kerel motte kinke in z'n smoel, dat de vonken ’m uit z'n oogen
spetten, hij had ’m z’n neus tot bloed motte pompe... àng!
Dat pest-goed, dat-ie onderhande had, dat liep Goddomme niet.
De steentjes gierden op de schijf. De tange omsmijten, en terwijl
enkel klinkt ’t rustgevende glij-klapperen der riemen, de stelen
verbuigen, de steentjes op ’n ander was brengen... Zoo, nou ’s
ziens annezesuiktistesiindenlkankerizatrndin nunl Zersilden weegl De
schijf draaide, draaide, draaide... de vettige cirkels versprongen
in d'r wenteling, de spil stond pal; alleen z’n inplanting op ’t
draai-vlak was in wazig stuip-bewegen... Nou poeieren..…. Waar
was zn poeierpen!... Alle-duivels, die hadde zm gegàpt! die
tottise' treiters.….
— Wie het d'r mijn poeierpen!
Van ’t andere end der gang Van Oesteren bulkte:
— Ik!!
— Geef hier! ghannef! *)
zal nooit meer drò-onke weze
Ik zal nooit meer drò-onke zê-ên,
ging de anarchist plaagziek-langzaam voort.
— Krijg de pes!
— Krijg jij de Bebeltjes-pokke.
— Och, stik kerel. Jij bent me geen asem waard.
Hein Janse kon dat »geklier om se oure« niet velen. Z'n ge-
zwollen kop met de dog-achtige hang-wammen en ’t puntige kin-
netje, stiere-nek diep gerimpeld, keerend tot David, zei-die met
korte gebaartjes van z'n half-bloote armen:
— Hè, Jeses Kristes, jullie binne nou percies klê-êne kindere.
Werom ferdrage jellie mekaar nou niet? Bij me frouw’s gessond!
percies kleine kindere sê-êne jellie... Dat binne nou Godsalmekrake
»fèrrekmans-friende!« Krê-êge jullie foor mijn part allemaal de
krramp in je onderbuik... Nou ja, seg nou ’s sellef Davedje,
nou bin ik baas, mit permissie, mar dat gedonderjaag kan ’k niet
om me oure fele... Kommier Dafedje, dan kè-je fan mijn wel
nspennetjenpoeierdlstjsesnmtenstereientoch snietntijk “Sieje. sou
bin ìk nou; haatdragend bin ’k niet. Jij gaat liefer louje, as dat
je me uit de stront hellept... maar ik!... Kommier jonge... Nou
ja, wat seg jij Seffie, ’n mins mot toch fàt doen foor de goeie
freïde! Is dat nou faar of niet?
— Vâàn eighe!
»>Jefke« was ’n magere Antwerpenaar, met puntigen neus. Z'n
1) Gauwdief.
? |
