| Full text |
130
== Awel, dat zai eerst ‘euten broek oitschiet.
En ’n piot, vanonder z’n dom-rond klakske zonder klep, lachte :
— Zeet d'r ghienen an; dârfde 'ne wedding zette, dat ze d'r
ghienen an ‘eet?
Weer golfde uit den troep grommellach òp. En de zangster, die
vond dat de aandacht te veel werd afgeleid:
— Allé damen en ‘eeren, verkoept nà ghienen truut astenbleef !
Seffens komt d'n gârde... Allé damen en ’eeren, »D’n klarinette«
’n nief klûchtlied aan vaif canteemen, ’nen ’alven soe. Vaif kom-
plottemaanntmwie Icenosnenmalfins:
David wilde de vertooning niet voor de tweede maal bijwonen,
en slenterde wech, door de in somber-duizelende grilligheid door-
een-wentelende kermisgangers. Er was van al z’n ijle overpeinzingen
maar een gedachte overgebleven: »’t Mag, ’t màg met Maries.
En de vloeiende wals-muziek, die hij zooëven had gedronken, hield
’m in zoet-tedere bedwelming. Weemoedig liefde-smachten lag er
in ’t lied en blij-lachend maat-schuddelend met z’n glinster-oogkop,
neuriede hij langzaam-genietend:
O, ghij die mij met dure eeden
Beloofde trouw, ghij breekt mijn hart...
Hij wist niet recht wat m was. Zoo moest ’n jonge voelen, die
voor ’t eerst gaat overdenken wat ’n meisje is, — ’n huppel-meisje
met lange haar-tressen en heldere oogen en frissche perzikwangetjes.…
waar je verliefd op wordt uit de verte, als ze uit d'r school komt,
en in wie je 'n overvloed van kwijnende vreugde vermoedt, al sprak
je d't nooit... En nu had ie ’n stille hoop, dat »zij«, Marie met
d'r zoete lentegeuren, zou zwerven tusschen ’t woelende volk, en
t scheen 'm dat-ie d'r aanwezigheid geheimzinnig tastte... Maar
als-ie in de verte ’n hel-blonden meide-kop zag, verschoot-ie — want :
Wat moest-ie d'r zeggen? Hij huiverde voor ’t eerste oogenblik, en
vaagjes nog, wist-ie: Je gaat iets doen, dat nauwkeurig moet wor-
den overlegd... groote verantwoordelijkheid,... schijn tégen je.
Maar in zn kop werd ’t zoo doezelig: ’t scheen 'm weer dat-ie
wolken van zwarten smook in z’n hersenpan voelde krullen; en
de hoofdtoon in ’m werd: »Laat komen, laat komen, geef je overs …
met zacht-zwellend verlangen tot ondergrond.
— Kijàai!) Davedje, jij 'ier? Kom je ook ’s kijke op 't kerremes« ?
’t Was Montanjees.
— Waar is je lief? vroeg David.
1) Klassiek Portugeesch-Joodsch tusschenwerpsel, dat verwondering of instem-
ming uitdrukt.
? |
