| Full text |
raa Ben Schoolleeraar moet de g
zelven over, om te doen, dat het zijne krachten
flechts matig infpannen moet. Ook dezen hoofd-
regel moet gij fteeds in acht nemen, en daartoe
trachten te ontdekken, aan welke vatbaarheid,
of aan welk vermogen der ziel het den kinderen
meer of minder mangele, alzoo bij fommigen de
verbeeldingskracht, bij anderen het verftand, bij
dezen het vermogen tot nadenken, en bij genen
het geheugen het zwakfte is,
Heeft een kind ouders, die hem een goed yoora
beeld geven, dan kan het eene zeer goede uits
werking hebber , wanneer men hem hetzelve
dikwijls ter navolging aanbeveelt. „, Luister,
> mijn kind!’ zoudt gij, bij voorbeeld, kune
nen zeggen, „, Zoo handelt uw vader: hij gaat
2, aanftonds uit de kerk naar huis; want hij weet
3, zeer wel, dat men ligt aan den drank kan
5» geraken, wanneer men niet, zoo veel mogee
> lijk, uit de kroeg blijft,” enz. — Wanneer
de ouders, daarentegen, den kinderen een (echt
voorbeeld geven, dan komt zekerlijk de verma-
ning, om zich in alles naar hen te rigten, niet
te pas. Evenwel moet men de ouders ook niet
regtftreeks, in tegenwoordigheid van het kind,
berispen, zoo als dikwijls gefchiedt; want daar«
door zoudt gij ligtelijk zijne achting kunnen ver-
liezen, of allen eerbied jegens hen, ten onge=
pasten tijde, uit zijn hart verbannen. Om al«
les te bepalen, wat u hier te.doen ftaat, is ons
niet mogelijk, naardien wij daartoe alle omftan-
digheden, die in ieder bijzonder geval kunnen
plaats hebben, zouden moeten in overweging
nemen. In de meeste voorkomende gevallen,
waar de ouders door de eene of andere ondeugd
befmet zijn, waar van het kind niet onkundig
isa
? |
