| Full text |
Io .
20
Een kermer om den kost, een zuchter uit gewoont’
't Verwijt der kristenen waar omtrent hij woont;
Het uiterste gepoog van werelds ongeval,
Een niemans bloedverwant, een opgeschopte bal,
Dien elk den andren zendt en alleszins moet stuiten,
Een roggekruimelkorf, een tresorier van duiten.
EEN KOMEDIANT.
Hij is een alleman, altijd en allerwegen
Waar 't hem de honger maakt; een beedlaar met een degen,
Een papegaai « om go » een lacher uit gebrek,
Een meerkat in een mensch, een meesterlijke gek,
Een schilderij, die spreekt, een spook van weinige uren,
Een levende print van 's werelds kort(e) duren ;
Een hypocriet uit jok, een schaduw, die men tast,
Eea drollig Aristip, wien alle kleeding past.
Hij is wat iedereen behoort te kunnen wezen :
Verandering van staat verandert naar zijn wezen,
Naar ’t noodig wezen moet : geraakt hij op een troon,
Zijn hart ontstijgt hem niet na 't stijgen tot de kroon;
Vervalt hij van zoo hoog tot op het bedelbidden,
‘t Gelaat past op 't gelak; 't hart drijft in 't gulden midden
En onder 't mommenhoofd steekt nog dezelfde man
Die op en neder gaan en niet bewegen kan,
De wereld is 't tooneel, waarop de menschen mommen;
Veel staan op sprekersrol, veel dienen er voor stommen,
Veel draven, veel staan stil, veel dalen, veel gaan op.
Veel zweeten om gewin, veel scheppen 't met de schop.
Gelukkig hij alleen die krijgen kan en houden
En missen wat hij moet, met mate(n) er om rouwen
En lachen matiglijk in zuur of zoet gelag
En zeggen : Is 't nu zoo, God kent den naasten dag.
? |
