| Full text |
EEN ZOT HOVELING.
1 Hij iseen ijdel man, een edel beest gelijk;
Een blaas, die bersten wil, een overguld stuk slijk;
Een wimpel aan het schip van 's vaderlands groot stuurman ;
Een vreeselijk schapenoog, een spijtig burgers buurman;
5 Een deugniet op zijn hoofsch, een huurling om de sop,
Een vleier om den kost, een lieger door zijn krop;
Een klabbeek in de bag van weinig oostersteenen,
Een snijder met de tong, een wever met de beenen;
Een trotsche vredeleeuw, een bliksem op de straat,
zo Een razend uurwerk alhoewel 't met veeren gaat ;
Een vuile muskusdoos, een onnut staatsgewicht,
Een ster, die zelve doof, van 's prinsen luister licht
EEN WIJS HOVELING.
2 Hij iseen stille lamp in (der) ijdelheden wind,
Die op zijn stadigheid geen slingren en vindt;
Een dienstig ijdel man, een volger, die kan leiden
En ’t kunnen zal, als 't hoort, en dan nog éen van beiden;
5 Een vriendelijke leeuw, een schaap, dat bijten kan,
Een juffer, waar hij wil, en waar hij moet, een man.
Vol leven onder 't staal, van marmer in de klêeren,
Vol ongevoeligheid voor kostelijke veeren ;
Een oostersteen, in goud, bij Arnhemmers gezet,
zo Maar Arnhemmers ontkend en die er los op let;
Een vierde brôer van drij, die iù den oven herdden,
En ver van half gezengd, heel Salamanders werden.
Zoo dringt hij droogvoets heen door 't modder van het hof
Waar bloemen onkruid zijn, de meeste vruchten stof.
Zoo ligt hij in een school, waar, uit beleefdheid liegen,
Niets doen uit tijdverdrijf, uit gauwigheid bedriegen,
De meesterlessen zijn; maar deugd staat aan zijn oor
En stuit die leeringen met betere daarvoor.
? |
