| Full text |
EEN BOER.
1 Hij is een edelman, zoowel als de allereerste
Die in geen stad EN woonde, en, of hij 't al beheerschte,
Beploegde maar een deel; een hovenier in ’t wild,
Een zoon, die om den kost, zijn grootemoeder vilt;
5 Een mensch, die nieten is, dan om een mensch te wezen,
| Ô 7 En helpen ’t andren te zijn, een volle man in 't wezen,
In ‘t spreken maar een half, tenzij bij ongeval :
Ö Zoo zegt hij wel een woord, dat wijzen wel geval’,
Zoo heeft hij wel een vlaag, waar letterlîen uit zuipen,
Dat « buitenboek » vernuft kan vliegen waar zij kruipen,
Io Hij leeft gelijk men leeft, waar 't leven leven is,
Waar vóór- noch achterdenken, geen gebeef en is,
Totdat de trommel komt en lonten, die hem tergen
Totdat hij daalders zweet : of (zij) wreken ’t op zijn bergen —
Of scheren 't van zijn vee of braken 't uit zijn vlas
15 Of malen 't uit zijn tarwe of maaien ’t uit zijn gras.
Die stormen duikt hij door, zoolang zij hem vermanneo,
Maer schept hij uit den nood het hart van wederspannen,
AE Door boerenburenhulp : Soldaten, kiest de wijk!
Elk vlegel wordt een roer en elke pols een pijk.
De wraak zit in het hart, de wanhoop in zijn handen ;
20 Enelk in ieders oog. Hij wensckt dan in zijn tanden
Noch room noch schapenkaas voor menschenvleesch en bloed.
Zoo wreed is, wie het is, omdat hij 't wezen moet,
'k Neem trommeltijden uit : geen zijns gelijke koning.
25 Zijn 'tandren van een rijk, hij is het van een woning;
Maar vrijheid sluit haar hek en vrede woont er in
En 't kostelijk genoeg : dat hebben de andren min.
Den zesdag zweet hij uit van dat de zon te kar klimt,
Totdat de nachtbodin, der Minremoeder star glimt.
30 Zoo voedt hij met zijn hand ziin lustig lijf in 't groen,
Trots die het binoaensmuurs en met de hersens doen.
? |
