| Full text |
EEN ALGEMEEN POEET.
Sl 1 Hij iseen krakend wiel, dat stadig maalt en knarst.
Van al wat in hem leeft zijn de hersens 't verwarst,
De maag het onvoorzienst, ’t vermoeidste tong en longer,
} Een waarzegger van dorst, een logenaar van honger,
5 Een aller paarden zâel, een kruiper met de daad,
Een vlieger zoo hij meent; een muffer waar hij gaat,
Een suffer waar hij zit; een algereed bedichter
Van rouw, van vroolijkheid; een haastig « woordenvlichter »
Een misgeboort der school, een wilde latinist,
re Een windig wangebak van zemelen en gist.
Hij niest en hoest in rijm en, waar hem staat te kiezen
Van rijm of rede(n) één, 't laatst zal hij liefst verliezen.
Besnijdt hem 't wandelen, der eenzaamheid geniet
4 In ‘t drukste van den drang ziet hij de menschen niet.
15 Hij tuit zijn daaglijksch dicht, ín allerhande oorea,
En wee den haastigen of die 'tonachtzaam hooren:
Hij rinkelt ze achteraan en refereint ze in zwijm.
De min doorzichtigen, wien 't klappen van het rijm
Voor alle rede gaat, zijn de Ezels, die hem dragen,
20 't Ruimoorigste gediert', waar 't al in iste jagen
Wat in den kieschen klem van ‘t oore niet en gaat,
Waar wijze wetenschap vooraan op wacht(e) staat.
Zijn bijbel is de schat der wederschapen dieren.
Daarin gelooft hij 'tal, behalve ’t koel versieren
25 Des dubbeltopten bergs, waar 't water dichters maakt,
Want dat men aan de kunst door druivensap geraakt,
Dat zweert hij bij zijn pen. Maar Midas loon van coren,
Bevindt hij mogelijk doch schrikt er van te hooren.
De moeielijke vreugd van Tantaals wanbezit
30 Gevoelt hij zoo vervuld, alsof hij 't eenig wit
Des dichters waar’ geweest en 't heel verhaal beschreven
Op 'trijkelijk gebrek van zijn verhongerd leven,
| Hij is een ongediert in menschelijken schijn
Dat iedereen bespot en iedereen wil zijn.
? |
