Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>door de manier, waarop een onderwerp behandeld wordt, deels ook door den aard van het onderwerp zelf. Groote en geringer onderwerpen zijn er wel. In de rij der genres staat niet de satire het hoogst aangeschreven. Vooral, waar zij overslaat in het paroksisme van een Papini in samenwerking met een Giuliotti. Het « Dizionario » werd heftig aangevallen, zelfs, zooniet hoofdzakelijk door geloofsgenooten. Schelden om te schelden, brachten ze terecht in, ligt buiten het katholiek programma. Slaan en genezen blijft de leus. Met een scherpe diagnose alleen, geraakt de geneesheer, en, niet het minst de kranke, slechts halverwege. Herhaaldelijk werd, van de litteraire kritiek, tot het bestaansrecht toe betwist. Men argumenteerde dan op grond van haar volkomen gemis aan invloed, niet alleen op het lezerspubliek, maar, in eerste instantie, op de kunstenaars zelf. Deze kritiek-op-de-kritiek (maar, waarom die geformuleerd, vermits haar a priori alle gezag ontzegd werd ?) sloeg wie had er zich durven aan te verwachten? bij de samenstellers van het berucht « bêtisier » dadelijk in. Na het eerste deel (waarvan, bij mijnen wete, geen vertaling tot nog toe voorhanden is) werd de beplande uitgave van het berucht \voordenboek, definitief gestaakt.</p>
<p>Waar het bloed niet gaan kan, kruipt het. Op het « Dizionario » ZOU « Gag » volgen.</p>
<p>Weer steeg het « tolle » op, thans echter uitsluitend van nietkatholieke zijde. Daar werd uitgemaakt (op welk gezag?) dat Papini's bekeering, « die de scherpzinnigsten steeds problematisch voorkwam », nu wel degelijk een sprookje bleek te zijn! Bij ontstentenis van argumenten waarop kon ingegaan, viel dan alleen te besluiten, dat wie 't lasterpraatje in omgang brachten, Gog » niet lazen, of althans niet begrepen, tenware ze 't boek zoo goed begrepen, dat het hun, van meet af, allerduidelijkst werd, hoe ze er in, ten voeten uit, geportretteerd stonden!</p>
</text>
|