Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>leeuwen te brullen, de vijlen te raspen en de motoren te ronken. Langzamerhand voegden zich hier nog fluiten bij van locomotieven, geklaag van sirenen, geknal van geweerschoten, gegil van claxons, gerammel van ijzerscherven zulk een ophooping van geweld, dat men de afzonderlijke geluiden niet meer kon onderscheiden, doch overweldigd werd door een monsterachtig en nassaal gebrul, hetwelk tegen de wanden aandonderde als om ze te doen barsten.</p>
<p>Het onverwacht stilzwijgen deed aan als een onnatuurlijk koelbad, een verrijzenis uit het niet. De symphonie was ten einde. Niemand klapte. Na eenige minuten kwam de groteske kuif van den Macedoniër, badend in 't zweet, voorzichtig van achter het gordijn te voorschijn. Zijn brandende oogen schenen te bedelen om de aalmoes van een lofbetuiging. Ik was zonder medelijden, het ontbrak dezen clown van den Balkan werkelijk aan elk gevoel van trots.</p>
<p>Den volgenden dag stelde hij mij voor een tweede symphonie te laten uitvoeren : De waanzin der reuzen hanen. Ik weigerde. En hij vertrok, zeer somber gestemd met een cheque voor duizend dollar in zijn zak, door mij geteekend.</p>
<p>Nog geen week later kwam er een andere musicus opdagen. Hij verscheen aan de oostelijke poort van New Parthenon met een geweldige lading kisten. Ik liet hem binnen. Deze was Boliviaan met een doorkerfd gelaat en een neus als een dolk.</p>
<p>Ik heb, zoo zeide hij mij, de muziek der stilte uitgevonden. Wilt gij de eerste zijn om ze te hooren ?</p>
<p>De muziek der stilte?</p>
<p>Elke muziek streeft naar de stilte en haar kracht ligt in de rustpoozen tusschen den eenen en den anderen toon in. De oude componisten hebben dezen harmonischen ondergrond nog noodig om de stilte los te maken van haar kluisters. Ik heb de manier</p>
</text>
|