Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>« Gog » immers is feitelijk een aanhangsel bij 't woordenboek, de synopsis van de zes-deelen-die-niet-zullen-verschijnen ! Dus altijd voort een satire? Toch wel; maar onder gewijzigden vorm; deze is er milder en menschelijker op geworden; des te klaarder omstraalt hij Papini's apologetisch inzicht. Ook hij vaart uit, met profetische bitterheid, tegen onzen tijd, die God, hoe langer hoe brutaler uit het leven verdrumt, en den mensch in Zijn plaats opdringt. Van alle waarden is uitsluitend het individu de maat geworden; de heele maatschappij is anthropocentrisch afgericht. En de uitkomst van dit alle domeinen overwoekerend egotisme? (Papini kon hier trouwens, naar blijkt uit « Un Uomo finito », persoonlijke ondervinding raadplegen!) Wat anders, dan, na het tergend verwijt van eigen onmacht, de wrangste ontgoocheling?</p>
<p>Vastgesteld werd, dat de pogingen van een Ruskin, een Tolstoj, een van Eeden om den mensch te bevrijden van allen socialen dwang, alle faliekant uitkwamen. De reden lag vóór de hand : zij bevrijdden den mensch immers niet van zijn diepste ik, dat het niet stellen kan zonder God.</p>
<p>Maar... die « Gog » nu eigenlijk? Een nieuwe, universeele type in de litteratuur? Een soort don Quixotte of Faust? Toch niet; wel een symbool vooral van de waanwijsheid van onzen tijd. Uiterlijk het dagboek van iemand, dien Papini zou ontmoet hebben in een rustoord voor zenuwlijders, een milliardair, Goggins of Gog genoemd, zijn geld vergooiend aan de grilligste eksperimenten op de wijdst-uiteen-liggende gebieden. Feitelijk een lijvig handboek van pathologische anatomie, waarbij vanzelf een uitvoerig platenapparaat behoort. Daar ontbreken ook de portretten niet van beroemde pathologen als Ford, Ghandi, Einstein, Freud, Lenin, Edison, Wells, Shaw, Hamsun, Maeterlinck, Croce, Gentile. Hoofdzaak is : de groote verscheidenheid van ruim-gekommentarieerde klinische gevallen van individueelen socialen, politieken,</p>
</text>
|