| Full text |
neusdoek hyschten , om sein te doen van myne aen-
komst, zoo ras zy my in het oog hadden gekregen,
gelyk men eene vlag op den naestbygelegen berg
ophyscht, wanneer een schip in zee wordt gezien. Ik
kwam ‘op het denkbeeld, om een opschrift in den
stam van het bamboes te snyden. Welk een genoegen
my op myne reizen de beschouwing van een stand-
beeld of gedenkteeken- der oudheid veroorzaekt
hebbe, een welgemaekt opschrift deed my echter
nog altyd meer genieten. Het is ‘my dan alsof eene
nienschelyke stem, door den steen boorende, zich
door. de eeuwen heen doe hooren, en den mensch,
midden in de woestynen, toeroepe, dat hy niet
alleen is, en dat andere menschen op dezelfde plaet-
sen even als hy gevoeld, gedacht en geleden heb-
ben. En is zulk een opschrift van een oud, niet meer
bestaende, volk herkomstig ‚dan voert het onze ziel in
den kreits der oneindigheid over, en vervult ze met
het gevoel harer onsterfelykheid,door aen te toonen,
dat eene gedachte de verwoesting van een ryk‚heeft
overleefd.
Ik schreef dan op den kleinen vlaggemast van
Paul en Virginie deze regels van Horatius :
ves Pratres Helende, lueida sidera,
Ventorwingue regat pater,
Obstrictts aliis, preter Japyga.
« Dat de broeders van Helena, bekoorlyke starren
? |
