Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Zijne zuster zich bevond, haar zijne vrees nopens het lot van André hebben willen openbaren. Toen zij goed zag dat Victor's wonden onbeduidend waren, erd haar gelaat overtrokken. Dit voorval met Victor had -uaar eenige oogenblikken Rudolf doen vergeten, wien zij sinds zijn aanval niet teruggezien had; zij had er reeds naar gezocht, naar gevraagd, om inlichtingen nopens hem uitgezonden, maar niemand had haar eenig antwoord kunnen geven noch gebracht. Ongerustheid greep haar aan, zij vreesde een ongeluk en was met hare gedachten op de strijdplaats, waar zij hem voor de laatste maal had gezien. Ret uitblijven van goede inlichtingen deed hare vrees bijna tot schrik stijgen, toen de deur van het ziekenhuis werd e°l2,end en een man op den schouder van een soldaat leunende, " kamer binnentrad waar Helena stond. ,tle man was Rudolf, die zich tot eenige stappen van het "is had voortgesleept en daar door eenige soldaten was geholpen geworden. Op het zien hars echtgenoots vloog zij naar hem, op zijn gelaat zijn toestand trachtende te lezen. Rudolf poogde te glimlachen om hare onrust te stillen, maar ondanks hem rried zijn gelaat zulk eene hevige pijn, dat zij, eene doodelike Wond vermoedende, een angstkreet niet kon onderdrukken 1, liet werd stil en plechtig in die kamer. De beide echte'gen werden door allen bemind en eene ramp die hun trof uedroefde de aanschouwers. Rudolf werd op een bed uitgestrekt en eenige stonden In.adien onderzochten een geneesheer en Helena de wond, die uij door den man met den stok aan de bil had ontvangen. , De doktoor schudde bedenkelijk het hoofd ; de wond was °reed, zij kon erg kwaad willen, maar ook zonder gevolgen en gauw genezen zijn; alles hing van de rust des zieken en 'van eene goede verpleging af. Teen Victor, in den beginne door een blik zijner zuster</p>
</text>
|