Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>bemerkte hij tenten, waarschijnlijk de slaapvertrekken van offcieren, daar gansche troepen soldaten onder den blooten hemel, rond de geweerrotten en bij de kanonnen slapend. Overal heerschte diepe stilte, maar die soldaten, rustend in de onmiddellijke nabijheid hunner wapenen, lieten. zien dat zij in staat waren, bij den eersten alarmkreet een onverhoedschenaanval af te slaan.</p>
<p>Toen zij nog eenige stappen gedaan hadden, vroeg Victor aan zijne geleiders : Waar gaat gij mij dan naartoe brengen, kameraden? Geen van beide antwoordde. Piet dierf niet en de andere wilde niet. Victor herhaalde Zijne vraag.</p>
<p>Dat zult gij weten wanneer gij er zijt, klonk het antwoord barsch.</p>
<p>Nu wist Victor er alles van en zweeg. Meer en meer naderde de groep de voorposten. In den beginne had de gevangene zich kunnen inbeelden dat die twee wachters hem de gelegen-. beid tot ontvluchten gingen verschaffen, doch het kort en brutaal antwoord dat hij daar zoo even ontvangen had, ontnam hem alras dat gedacht. Hoe roekeloos en uitzinnig het hem ook scheen, toch kwam het idee van ontvluchten bij hein op en groeide het in zijn brein; hij klampte er zich aan vast en met snijdende blikken trachtte hij het duisterste hoeksken te doorpeilen, om zich goed rekenschap te geven van de plaats waar hij zich bevond. Hierin ging hij echter met.cle meeste omzichtigheid te werk om geen argwaan te wekken. Dit gelukte hem nog al wel. Eindelijk bleven de soldaten staan en een hunner verwijderde zich, waarschijnlijk om nieuWe bevelen te halen of de aankomst des gevangenen te melden. Victor was met Piet alleen gebleven. Hij maakte van die gelegenheid gebruik om eenige inlichtingen in te winnen ex' vroeg: Maar wat wil men met mij dan uitrichten? Men zal u waarschijnlijk over de positie des vijands over zijne sterkte en ligging ondervragen.</p>
</text>
|