Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>soldaten, de ontmoeting met zijne zuster en Rudolf, Zijne diskussie met den jongen Hollander, zijne vrees, zijne hoop, zijne gemoedsaandoeningen in één woord en zijne eindelijke vlucht.</p>
<p>Deze werd door hem op de volgende wijze verhaald : —Toen ik de soldaten hoorde naderen en hun lantaarns zag aansteken, sprong ik vooruit en liep zoo snel ik kon in de richting der stad. Pas had ik eenige stappen gedaan of ik Werd door een troep soldaten achtervolgd. Een oogenblik Wilde ik om hulp roepen, denkende de Hollanders te doen schrikken voor de ontwakende bewoners der stad, doch langs een anderen kant hoopte ik het in het loopen op hun te winnen en in dat geval mocht ik niet roepen, om mij van de vijandelijke kogels te bevrijden. Ik besloot tot het laatste en liep als een haas. Ach, ik beken het, het waren vreeselijke stonden voor mij. In mijne onstuimige vlucht struikelde ik Cll dreigde te vallen. In het zelfde °ogenblik vloog een geweerkogel mij boven het hoofd. Dit struikelen, dat bijna niijo ongeluk was werd mijne redding, want de schildwacht had goed gemikt en het toeval alléén deed hem mij missen. Door dit ongeval had ik eenigen tijd verloren en was een Hollandsch krijgsman mij tot op korten afstand kunnen naderen. Hij zou mij eindelijk ingehaald en gevangen geno-- Ineo hebben, want mijne krachten namen gedurig door bloed\'erlies af; de wond die ik aan het voorhoofd had, eenigen tijd gesloten, was weder opengegaan. • meenende onder schot te hebben, loste de soldaat zijn Pistool. Hij miste mij, want in dit °ogenblik liep ik in de duisternis. Op eens werd ik door een gelukkig gedacht ge,tr°ffen. Met volle kracht sloeg ik de schoenen die ik in de nand droeg op den grond en liep voort zoo snel ik kon. d De doffe slag door het vallen der schoenen veroorzaakt, eed de soldaat en zijne gezellen denken dat ik gekwetst nedergestort was, want ik hoorde hun roepen : getroffen, hij is getroffen! En zij bleven op de plaats staan, waar ik volgens 12.</p>
</text>
|