| Full text |
die wordt angestoke. Weggaan? Och voor wat? Hij zat hier im-
mers uitstekend; over z’n einde ! Onder zoo ’n boompie. Voor wat
zou die zich druk make? D'r wor je maar moei van. Jezes nog
toe... kwart over tiene... nog pas aan ’t begin... wat zou me
dàt ’n daggie worre. Komt d'r fan, als je altijd zoo op je werk-
plaats, waar je je kostelijk stukkie brood verdient, an t hakke
en roddele bint. Nou had-ie d'r nog gebrek an òòk. Wat zou-ie
nou doen! ’t Beste was, dat-ie maar na’ huis ging om ze ’n beetje
in de weg te loope. Wat moet ’n mensch anders uitvoeren, zoo'n
A lange, lange dag... hehhh!.…. eve gape.…. je wordt d'r lustig
In van... Zou je hier, onder zoo'n lekkere boom niet ‘s ’n beetje
kenne maffe? D'r was niemand te zien in ’theele park... hehhh!
Goddome, wat kreeg-ie ’n slaap. Nou, éen oog dicht, dat rust
dan ’n beetje uit; zoo, nou ’t andere... nee, eerst 't eene openmake.
— O, lieve Jezes, wat ’n lammenadig-sikkeneurige dag. hehhh!.…
Toen ie, wakker wordend, zich rekte, stond voor 'm: Hanna in
nlicht-grijs kostuum. Ze had een been 'n eindje vooruit-gezet,
heel-even tipte d'r voet onder d'r rok vandaan. Flink rechtop
stond d'r krachtige edel-vrouwengestalte. Ze glimlachte, met kuiltjes
in d'r frissche wangen.
— Heeft menheer ’n lekker slàapie gedaan?« vroeg ze, d'r lip-
pen tot ’t Hollandsch grappig spitsend.
— Jij hier?
| — Is ’t park soms verboden voor gewone menschen, die geen
Hi paspoort ’ebbe van menheer Peereboom? Ik heb m’'ne man nu
| ’s evetjes naar Z'n wàrk gebracht, en nu geniet ’k òòk 's een beetje
van de schoon’ natuur.
— Wat schoons an! Ik ambeteer me hier dood! Hé-je nou ooit
zoo iets vervelends gezien as dat park hier? Boome, boome en
nòg ’s boome.…
— Oi-oi-oi, ghij spotter. Ghe moogt kontent zijn dat ghe van
alles kunt gheniete. Hoor die vogelkes ‘ne keer, en dan: die bloe-
mekes, ruikt ghe ze niet? Awel dees’ morgend sprak 'k nog iemand,
die kost daarvan nikske-nie meer onderfinden. Duwallon, de school-
meester. Onghelúkkige keirel. Diejen heet z’n reuk verloren. Dàt
is iet werschrikkelaiks. Ennigte maande ghelede was ’k met 'm
op de hei, en ’k dacht d'r nie-op. Tjsorl ‘zeg ‘kik, wat ’n ‘eerlijke
geuren ’ier, eh? En daar beghost 'm te schreeuwe. Zeed ’t dat
is nog iet ânders, jongske!
— Duwallon dat is die snuiter die ’k’s die avond ontmoet heb
bij Izakson? Zeg, juffrouw Pyrgos, je mot me niet kwalijk néme,
mar ik zeg alles rond foor de fuest wech. Ze fertellen dat jij ’t
? |
